Zullen we alvast een afspraak maken?
Banjerend door de sneeuw denk ik na op deze dag, mijn verjaardag. De afgelopen jaren is alles uit Prediker 3* wel voorbij gekomen in mijn leven. Zelfs in afwisseling van vijf minuten soms. Want achter elke tijd schuilt emotie en gevoel. Euforie en intens diepe dalen van onzekerheid. Van vragen, van het ‘hoe dan nu’?
Herken je dat? Tranen van blijdschap, verwondering, maar ook van verdriet. Zoeken naar wat je verloren bent en je verlies nemen? Soms gewoon even je mond houden ook al schreeuwt het van binnen? Een gevoel van vrede terwijl het wel oorlog lijkt in je hoofd?
Maar vandaag? Vandaag ben ik dankbaar. Dankbaar voor tijd van leven, tijd met mijn geliefden en dierbaren. Want achter tijd schuilt ook nieuwsgierigheid: wat ligt er achter de horizon die elke keer verandert en verrast als ik onderweg ben. Want vrede is niet de afwezigheid van oorlog.
Vandaag kan ik mijn verjaardag niet met iedereen vieren, dat geeft niet. Ik hou toch niet van volle kamers met visite. Ik drink liever een goed bakje cappuccino met je en eet een taartje wat de moeite waard is. Zowel in gesprek als in calorieën ;-) omdat het gezelschap klopt. Waar we het beste uit elkaar halen en sparren over tijd van leven. Zullen we alvast een afspraak maken? Ik zie er naar uit!
*Prediker 3: Voor alles is een tijd
Er is voor alle dingen een moment en voor alle dingen onder de hemel is er een tijd.
Er is een tijd om geboren te worden en er is een tijd om te sterven.
Er is een tijd om te planten en er is een tijd om uit de grond te trekken.
Er is een tijd om te doden en er is een tijd om te genezen.
Er is een tijd om af te breken en er is een tijd om op te bouwen.
Er is een tijd om te huilen en er is een tijd om te lachen.
Er is een tijd om te treuren en er is een tijd om te dansen.
Er is een tijd om stenen weg te gooien en er is een tijd om stenen te verzamelen.
Er is een tijd om te omhelzen en er is een tijd om afstand te houden.
Er is een tijd om te zoeken en er is een tijd om te verliezen.
Er is een tijd om te bewaren en er is een tijd om weg te gooien.
Er is een tijd om te scheuren en er is een tijd om dicht te naaien.
Er is een tijd om te zwijgen en er is een tijd om te spreken.
Er is een tijd om van iemand te houden en er is een tijd om iemand te haten.
Er is een tijd voor oorlog en er is een tijd voor vrede.
‘Ik zette de podcast even op pauze’.
Zomaar ontvangen tijdens mijn middagrondje met een podcast aan mijn oor. Een losse opmerking tijdens het luisteren: ‘de moed van stilte’.
Het vergt moed om stil te zijn, de kern te raken van je zijn. De onrust die dat met zich meebrengt. Dat onaangename gevoel wat je het liefst weg stopt, overheen walst.
De spiegel die stilte je voorhoudt. En toch... het helende effect mits afgestemd op de juiste bron van stilte. Om te willen helen, te willen leren, om moedig te zijn. Om te willen zijn. Niet human doing, maar human being.
19 jaar was ik toen ik voor het eerst dacht dat ik zo graag hoop en leven, een beetje blijdschap wilde brengen in levens van anderen omdat ik daar genoeg van had ontvangen. En in dat korte moment van stilte overviel die herinnering mij compleet. Alsof de wereld even stilstond terwijl ik mensen zag lopen. Mijn missie werd weer helder: in alles een brenger van hoop, liefde en leven te willen zijn. Zowel persoonlijk als professioneel, in het kleine en in het grote. Dat wist ik al toen ik 19 jaar was, de school van het leven heeft het weer aangewakkerd.
Hoop in onbevangenheid, creativiteit en mogelijkheden.
Liefde vanuit rust, innerlijke vrede en een hart van elastiek.
Leven vanuit mijn wortels tot aan mijn kruin.
Leven met toekomstperspectief voor de volgende generatie.
‘Be the change you wish to see in the world’
En soms..., soms lukt het niet. Is de hoop, de liefde en het leven niet wat een ander nodig heeft, verwacht of aanneemt. Niet elke missie in het leven slaagt of treft zijn doel; ook niet in mijn eigen leven of verwachtingen.
En ook dan wordt het vanzelf morgen.
...en een gewone vrijdag van een volgende week.
Het hoogtepunt waar we met z’n allen naar uitgekeken hebben is in een nacht weer voorbij getrokken. Grootse en kleine plannen, gezelligheid online of toch met net één of twee teveel op de bank. Een ‘abnormaal’ oudjaar achter ons gelaten, met spanning vooruit ziende naar het nieuwe jaar. En toen was het HET nieuwe jaar. Ineens, en toch weer zo’n gewone dag. Uitslapen of vroeg eruit voor een kilo-knaller-sportmoment. De tijd verstrijkt, de klok blijft net zo tikken als gisteren. De stilte is niet veranderd, de mensen om mij heen niet, mijn situatie niet, wat wel?
De gemaakte plannen en goede voornemens gaan nu beginnen toch?? Een nieuw jaar met nieuwe vooruitzichten, het avontuur aangaan, nieuwe kansen en mogelijkheden?? Die waren er op 20 december 2020 ook al klinkt wel heel nuchter.
Of zet een nieuw jaar ons op een ander spoor? Geen goede voornemens, maar structurele kleine keuzes die je elke dag van het jaar kunt maken omdat je leeft en beweegt in het ritme van de seizoenen? Als je dat voor ogen hebt, heb je al vier extra momenten in het jaar waarop je de dingen anders kunt doen. In kleine stappen die bij jou passen. Dan is verandering niet zo spannend meer en aanpassingsvermogen haalbaar.
Zijn de hoogtepunten van het leven onze geluksmomenten en de dieptepunten onderdeel van het ‘normale’ leven? Vinden we geluk in het accepteren van normaal? En bepaal jij zelf in samenspraak met jouw dierbaren zelf je eigen normaal?
2020 heeft mij in ieder geval geleerd:
En dat verandert niet in 2021, niet vandaag, niet op 1 maart of op 17 juli.
Ik ben in 2020 veranderd, 2020 heeft mij veranderd. Hoe, wat en waardoor? Ik ben graag jouw sparringpartner als je dat nodig hebt vandaag!
Voor 2021 wens ik je dan ook een hoop keuzemomenten, dankbaarheid en tevreden zijn! Het goede voor jou in jouw normaal.
7.00 uur, zaterdagmorgen… mijn wekker gaat en ik schrik wakker. O ja, ik heb me voorgenomen om te gaan sporten. Buiten, ja buiten. Ik lijk wel gek. Mijn vrije zaterdag met ook nog zoveel voor de boeg om af te maken voor studie, werk en muziek! Dit is toch dé dag dat je hoort uit te slapen, met een kopje thee weer terug je bed in te kruipen met een boek en vooral de gordijnen dicht te houden want het weer werkt ook niet mee!
Maar goed, ik heb mezelf voorgehouden dat ik vroeg en alleen wil sporten. Het levert mij ook zoveel op! Daar ben ik nu na anderhalf jaar bijna elke dag iets aan sport of beweging doen wel achter.
En daarbij, als je zelfs resultaat ziet in je kinderen en zij zelf om 7.30u in de sportschool staan; zij zelf de voordelen van vroeg opstaan ondervinden want ‘je hebt de hele dag dan nog voor je EN al een doel bereikt’… tja, dan is vroeg er uit geen straf. Voor mezelf en als ouder.
Daar ga ik dan, op mijn fiets. Het is donker, ik heb mezelf warm aangekleed. Aangekomen op ‘mijn’ plekje voor intervaltraining kijk ik tegen die heuvel op en bedenk dat ik er minimaal zes keer tegenop wil rennen. Verdikkeme, het is echt wel vroeg en donker. Geen zonsopgang met de zon die mij verwarmt. Wilde ik dit echt vandaag?
Ergens moeten beginnen, een start maken, gewoon maar gaan, (nog) niet wetend wat het je gaat kosten of waar je uitkomt. Hoe je er uit komt, hoe het zal gaan onderweg, geen licht wat je bij schijnt.
Ik merk dat ik graag zekerheid heb. Deze intervaltraining heb ik al een keer gedaan, ik weet hoe lang het is, hoe hoog mijn hartslag gaat zijn en dat ik achter adem ga zijn. Ik ken deze plek, ik ken mezelf en het mag mij dus deze energie kosten. En ik heb de tijd en de rust om het te gaan doen.
Maar wat als ik de omstandigheden niet ken? Er zijn ook momenten dat ik niet weet hoe mijn omstandigheden er uit gaan zien als ik onderweg ga. Als ik die eerste stap zet in (zelf)vertrouwen.
Vertrouw ik dan genoeg op mezelf? Ken ik mezelf dan goed genoeg dat ik het kan? Plan ik dan genoeg rust en tijd om het nieuwe in te stappen? Zoveel nieuwe dingen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen. En blijkbaar kan en durf ik het wel. Jazeker nog onzeker af en toe, maar ik ga niet alleen.
Het wordt langzamerhand licht. Niet door de zon, maar omdat het dag wordt. De nacht met al zijn onzekere gedachten is voorbij. En of het nu komt door de endorfine die ik aanmaak door het sporten of doordat ik weer meer vertrouwen heb gekregen in mijn eigen kunnen, ik heb mijn doel voor vandaag bereikt. Zelfs mijn sporthorloge zegt het… op naar (t)huis!
Hoe doe jij dat? Als ik wandel of hardloop, kijk ik altijd naar de grond. Zo heb ik al menig muntje gevonden en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd, luidt het spreekwoord.
Maar daar gaat het nu niet over.
Het viel mij op dat als ik wandel, alleen of met iemand anders, ik altijd naar de grond kijk. Ik staar voor me uit, bang om te vallen, te struikelen en een flater te slaan, in de poep te trappen en dan thuis te komen met een rood hoofd, gekneusde enkel of poep onder mijn schoenen. Je herkent het vast wel: met een stokje tussen de ribbels van je zool moet gaan lopen purken...
Ook daar gaat het nu niet over.
Als ik wandel, kijkend naar de grond, denkend, filosoferend over het leven, het verleden, het heden en de toekomst, ben ik in mezelf gekeerd. Nadenkend wat ik nog allemaal moet doen of voor de boeg heb. Dat klinkt als me-time, maar er ontbreekt iets. Als ik wandel, kijkend naar de grond, zie ik totaal niet wat er om mij heen nog meer aan schoonheid is. Dat de wereld groter is dan me-time.
Dat ontdekte ik afgelopen weekend in het bos. Ik had twee rondes van een kilometer gelopen en begon aan mijn derde toen ik mijn rug rechtte, mijn kin ophief en het bospad in keek. Ik had daar al twee keer gelopen, starend naar de grond onderweg. Maar na de zogenaamde me-time kreeg ik een vergezicht. Het pad was vrij, bomen langs de kant van de weg, bladeren all over the place, paddenstoelen die kleur toevoegden aan het geheel, kleurrijk in de opkomende zon.
En daar, op die weg, daar lag mijn toekomst. Een kleurrijk vergezicht met mogelijkheden. Met een wereld die opengaat als ik mijn hoofd ophef. De wereld is groter dan mijn grond.
Ik ga dat pad bewandelen, mijn eerste stappen zet ik naar het onbekende, maar wetend dat elke stap mijn grond is. Oplopend, aflopend, soms een tak op het pad, maar niet meer starend naar de grond. Ik sta op mijn eigen grond – de training waar het 10 jaar geleden allemaal mee begon.
PS. Tijdens het hardlopen blijf ik natuurlijk goed opletten waar ik loop, een blessure is zo opgelopen…
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.