Hoe blijf je aangehaakt bij je puber? Zeker als het een fase betreft van afstand, nukkig en afzetten tegen…? Dan is het vragen naar zijn kennis en wijsheid. Tenminste… zo gaat het met mijn jongste. Zoekend naar verbinding en connectie. Onderweg in de auto met hem en zijn broer kijk ik naar de lucht en zie een aantal vliegtuigen. De sfeer is nog wat gespannen door eerdere ‘pubermomenten’ vlak voordat we vertrokken.
‘Het wordt ook alweer druk in de lucht’, merk ik op. ‘Hoe blijven vliegtuigen toch vliegen? Dat vind ik nog steeds een wonder!’, zeg ik.
‘Hmm, wil je daar echt een antwoord op? Natuurkundig?’, vraagt mijn jongste cynisch.
‘Nou ja…’, denk ik nog. ‘Ik weet niet of ik je ga snappen maar vertel maar. Verbinding creëren, luisteren, hem op waarde schatten’.
Dus ik zeg: ‘Ja, graag. Jij hebt de kennis erover’.
Hij legt uit over Newton, zwaartekracht, formules, stand van de vleugels en motoren, en hij wordt er zelf enthousiast van. Ik vraag door op zijn uitleg, het puberen is even verdwenen en we hebben een goed gesprek. Hij kan mij iets leren en de sfeer verandert er even door.
Maar door zijn uitleg gebeurt er bij mij nog veel meer. Als een vliegtuig wil vliegen en los wil komen van de grond moet het dus de natuurwetten doorbreken of er gebruik van maken. Motoren moeten meer tegenkracht produceren dan de aantrekkingskracht van de aarde, het beneden. Uiteindelijk moet een vliegtuig ook gebruik maken van de thermiek van de wind om te vliegen. Net als de vogels. Vleugels bijstellen, motoren op de juiste kracht en snelheid.
De metafoor is weer gemaakt. Om je oude, misschien beschadigde maar veilige en bekende verleden los te laten, heb je meer trekkracht nodig naar een nieuwe toekomst en het onbekende dan wat je vasthoudt naar het (veilige) verleden. Weten wat je hebt, niet weten wat je krijgt. Het onbekende moet dus zo aantrekkelijk/urgent worden (gemaakt) of zoveel veiliger/duidelijker dat die kracht de natuurwet van zwaartekracht naar het verleden doorbreekt.
De aantrekkingskracht van zwaartekracht doorbreken. Dat kost een hoop energie en nieuw verlangen. Een urgentie om te willen veranderen. Je hebt altijd een keuze, ook om te blijven waar je bent en alles te laten bij het oude. Vliegen is eng, en toch… het biedt ook ander perspectief als je het op jouw tijd en tempo doet.
Het doel: een keer de Knobbel bij ‘t Harde over fietsen.
Het plan: over Nunspeet via Tongeren de Knobbel over en weer terug, een rondje van 45 km, twee uurtjes.
Voorbereiding: op de bonnefooi, gaat het regenen en hoe waait de wind om met wind mee thuis te komen.
Het resultaat: 70 km in de benen met een ‘lichte’ omweg.
Een beetje dom…?? Welnee! Moet je kijken waar ik onderweg op getrakteerd werd: nieuwe wegen en weggetjes door het bos, over heuvels, door dalen, de bloeiende heide en een uitzicht om van te genieten! Door de bossen, frisse lucht, al mijn zintuigen op aan, het beste fietsweer!
Want toen de heide ging bloeien en ik de foto’s op het journaal zag, dacht ik dat wil ik nog even zien maar wanneer?
Twee jaar geleden elke keer in de auto onderweg naar mijn psycholoog in Epe dacht ik vaak ‘dit is een mooie weg om te fietsen, maar wel ver van huis’.
Heb ik dan vandaag een foute weg gekozen? Slecht voorbereid? Dom van mezelf?
Neu… Ik heb een vrije dag. En de zaterdagmorgen is sowieso me-time inclusief sport. Geen krant met koffie deze ochtend, maar andere invulling. Extra tijd om te reflecteren, te genieten van het buiten zijn, bewust te leven en innerlijke rust te ervaren in het sporten en het alleen zijn.
‘Being in the now’, zegt Eckhart Tolley bij Oprah. Dus accepteren, enthousiast kunnen worden en omarmen.
De knobbel heb ik gehaald, dus ja, ik ben trots op mezelf. Die vijf tot tien minuten knallen is gelukt. Maar nog meer ben ik trots op het onderweg, het niet opgeven, het alleen met mezelf kunnen zijn, het omkeren van negatieve gedachten en het niet oordelen over mezelf. Niet kiezen voor de makkelijke weg (de trein), maar zelfstandig en met moed. Het heeft me lichamelijk energie gekost, maar geestelijk en mentaal zo verrijkt en geleerd. Thuis kom ik toch wel en ik heb mijn sport ook weer gehad. Het onderweg zijn en weer thuiskomen. Voldaan, het heeft alleen tijd gekost. Tijd heelt niet alle wonden, het is wat je met die tijd doet.
En ook jij komt echt op je bestemming terecht. Heb je daar hulp bij nodig? I4U-Consultancy is ook coaching, want ook in jouw kern zit alles wat jij nodig hebt om tot jouw bestemming te komen. How can I help?
O ja, onderweg kreeg ik trek, ik zag uit naar de ‘cheat’-kwark die voor vandaag klaar staat. Maar aan het einde van de rit verlangde ik naar gezond voedsel, niet cheaten met zoetigheid om de calorieën erbij te eten, maar pompoensoep die al wel voorbereid was en brood met kaas. De rest van de dag doe ik het rustig aan, herstellen is ook goed.
Er was eens een meisje, een jaar of 7 zal ze zijn. Een meisje dat woonde in een doodnormale straat in een arbeidswijk in een doodnormale stad. In een straat waar kinderen nog op de weg speelden en touwtje sprongen op de hoek van de straat, met een speeltuin aan de overkant en haar lagere school en vriendinnetjes op loopafstand.
Een meisje wat op zaterdagavond gedoucht met gekamde haren in haar pyjamaatje cola en een bakje paprika of naturel chips kreeg en mocht opblijven voor de spannende aflevering van Ren je rot, Bassie en Adriaan of Wedden dat?!. Een meisje wat zonder mobieltje buiten speelde en als ze ruzie kreeg dreigde met ‘ik haal mijn grote broer erbij hoor!’
Dat meisje wat leefde in de tijd dat auto’s een kattenbak hadden waar wel zes kinderen in pasten, waar niemand nog maalde om gordels achterin, waar de auto’s zwaar beladen niet over de nieuwe drempels pasten. De tijd dat de euro nog een gulden heette, een zakje zwart-wit bij de benzinepomp nog 10 cent kostte en je bij de Jamin een dikke plak ijs tussen twee losse wafels kon kopen voor een kwartje. In die tijd dat je nog echt zakgeld kreeg voor in je spaarpot van klei en je je geld kon tellen.
In die tijd, toen alles nog heel gewoon en overzichtelijk was.
Daar, in die nieuw geasfalteerde gladde straat waar dat meisje heerlijk kon rolschaatsen, waar ze woonde met haar papa en mama, grote broer en zus. En waar om haar heen alleen maar bekende mensen woonden. Ooms en tantes met allemaal andere achternamen. Familie met een hoofdletter F.
Daar waar dat meisje om half vier na school binnenwapperde bij haar veilige tweede thuis, oom Evert en tante Nelie, en achterom via de poort en de openstaande achterdeur zomaar de keuken binnenliep, op het aanrecht klom en die oh zo heerlijke potje vitamine C pilletjes uit het bovenkastje pakte en heerlijk een handje vol verorberde om vervolgens weer verder te spelen. Zeven zal ze geweest zijn, dat onbevangen…
….Wacht eens… zo hoort het niet hè?! Ja ja, de onschuld zelf, zo’n lief meisje. Nee, die schuld heeft dat meisje, nu 40 jaar later dus maar ingelost tijdens het pensioneringsfeest van die ome Evert. ‘En het was goed’ ?
Fijne vakantie allemaal!
Toen ze na ruim twintig jaar huwelijk verlaten werd, wist Manon Companjen (47) niet meer wie of wat ze was, laat staan wat ze wilde. Aangemoedigd door haar omgeving, koos ze ervoor staande te blijven. Het resulteerde in deeltijdstudie Communicatie en de start van een eigen bedrijf, ‘maar ik leerde vooral van mezelf te houden.’
Tekst Esther van Lunteren. Eerder gepubliceerd in tijdschrift Eva
Wie bij Manon naar binnen gaat, zal het niet ontgaan. De tekst, in folie op de voordeur geschreven: Mijn thuis, mijn thuis, waar ik binnen bijkom van buiten. ‘Buiten is niet alleen de letterlijke buitenwereld’, legt Manon uit, ‘maar gaat over álles wat van buiten bij mij binnenkomt; mailtjes, appjes, gedachten. Hier wil ik veilig zijn. Veilig bij mezelf. Dat mag er nu zijn.’ Ze zucht even. ‘In die zin ligt een heel verhaal besloten.’
Kwijtgeraakt
Een verhaal dat compleet op de kop gaat als Manon na ruim 22 jaar huwelijk door haar man wordt verlaten. ‘De scheiding was binnen zes weken rond, er viel weinig meer te bespreken. Dat zegt genoeg.’ Manon besluit meteen de badkamer en de gang te laten verbouwen – ‘Ik moest iets doen, mijn leven oppakken’ – en zoekt een psycholoog: ‘Ik had hulp nodig. Dit raakte zo mijn hele zijn. Alles lag, en ligt in mijn hoofd soms nog, overhoop. Mijn (financiële) zekerheid, mijn toekomstdromen; samen opa en oma worden. En welke impact zou de scheiding hebben op onze kinderen en de generaties die volgen? Maar ook: wie ben ik, wat kan ik eigenlijk? Ik had al die jaren geleefd voor mijn vijf mannen. Daar heb ik geen spijt van, het was mijn wereld als vrouw, maar ineens was ik zoveel basiszekerheid kwijtgeraakt, en nu dreigde ik degene die ik geworden was – dienstbaar aan mijn gezin – ook nog kwijt te raken.’
Bulldozer
Bij de psycholoog kreeg Manon een beeld van zichzelf in haar huis waar een bulldozer, zonder omkijken, doorheen was gereden. ‘Ik zat daar in kleermakerszit op de grijze puinhoop van stenen. Alles wat zorgvuldig was opgebouwd, was ingestort. Eén van de dieptepunten is wel dat ik in bed lag en niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ik weet nog dat de buurvrouw bij mij op bed kwam zitten, er gewoon voor me was, anderhalf uur lang. Hoe moest het nu verder?’
Wijsheid
Stukje bij beetje begon Manon zichzelf te herontdekken, te ont-wikkelen wat niet meer bij haar past. ‘Dat startte met de keuze om staande te willen blijven, met name voor de kinderen. Ik moet denken aan het plaatje van een leeuwin dat mijn zus onlangs online postte. Er staat bij: I thought about quitting, but then I saw who was watching. Dat gold vooral voor mijn rol als moeder. Ik mag een voorbeeld zijn voor mijn kinderen, wil dat ook zijn. Daarbij geeft Psalm 1 mij moed: de wetenschap dat ik me mag omringen met wijsheid van God en de mensen om mij heen, geplant ben aan waterstromen, en daarmee vrucht zal dragen op zijn tijd. Ik hoor mezelf praten terwijl ik dit zeg. Bah, wat vroom! En toch gaat het op. Ik sta continu – nog steeds – gedwongen op allerlei kruispunten. Mijn jongste wordt straks achttien; hoe zorg ik voor voldoende inkomsten als er kindgebonden inkomsten wegvallen? Door alle ontwikkelingen past mijn huidige functie niet meer bij mij … ik heb wijsheid nodig. Wijsheid van goede, veilige mensen die mijn kwaliteiten zien en me aanmoedigen, ook vanuit Gods Woord.’
Helemaal stuk
Tijdens het traject met de psycholoog koos Manon ervoor een personal trainer op te zoeken. ‘Iemand bij wie ik me veilig genoeg voelde. Ik had namelijk helemaal niets met sporten, maar had wel in de gaten dat alles wat in mijn hoofd gebeurde een weg naar buiten moest vinden. Ik ging daar helemaal kapot. Dat gevoel - ik kan niet meer, ik wil niet meer, en toch doorgaan - hielp mij niet alleen om te leren omgaan met mijn verdriet, boosheid en frustratie, maar ook om te ontdekken dat ik blijkbaar veel meer kan dan ik dacht.’
Ambitie
Die ontdekking bracht Manon op de Christelijke Hogeschool in Ede, waar ze aan een deeltijdstudie Communicatie begon. ‘Er zit veel meer in mij dan de secretaresse aan het einde van de gang. En in het vak van communicatieadviseur zit zo veel. Ontdekken waar je vandaan komt en naartoe gaat. Visie ontwikkelen. Creatie. Met dat ik aan de opleiding begon, kwam er een enorme ambitie los. Alsof ik vleugels kreeg. Eindelijk kon en mocht ik ontdekken en laten zien wat er allemaal in mij zit.’
NRC
Het was haar praktijkbegeleider die Manon vervolgens voorstelde een eigen bedrijf te beginnen. Dat zou meteen wat extra financiën opleveren. Dus startte ze in november vorig jaar I4U-Consultancy, waarmee ze bedrijven ondersteunt op het gebied van office management, en communicatieadvies en -coaching. ‘Mijn wereld is zoveel groter geworden sinds ik de opleiding doe en een eigen bedrijf begonnen ben. Ik ontmoet nieuwe mensen, verdiep me in politiek, levensbeschouwing en maatschappelijke zaken. Ik ben het NRC gaan lezen, heb megaleuke gesprekken met mijn zoons. Ik ben uit mijn kleine bubbel gestapt – gedwongen eigenlijk – en heb ontdek dat de kennis die ik nu elke dag opdoe mijn wortels voedt en verbreedt.’
Zegen
‘Weet je, ook al is mijn huwelijk er niet meer, er zijn continu mensen die met mij oplopen en voor mij zorgen. Dat toelaten is een hele worsteling, maar ik leer het uit liefde voor mezelf. Ik mag hen tot zegen laten zijn. Door hen ervaar ik dat ik het waard ben om van gehouden te worden en kan ik op mijn beurt uitdelen van wie ik ben. In het vallen en weer opstaan heb ik een nieuw levensritme gevonden. Dat platgereden huis, waar ik het eerder over had, staat weer overeind. Er is opgeruimd en er zit kleur op de muren. En belangrijker misschien wel: ik loop er vol verwachting in rond.’
Tijdens het doen van deskresearch voor mijn opleiding kom ik pareltjes van uitspraken tegen. Daniel Ofman heeft het over de zin en onzin van jezelf ontwikkelen. Een POP maken, een plan maken om te groeien in persoonlijke en professionele ontwikkeling. Een misverstand noemt hij het. Want wat voegt een cursus, een training toe aan dat wat al in jou zit? Met alle cursussen en trainingen moeten we verandering aanbrengen om onszelf te verbeteren. Maar verandering ontstaat alleen van binnenuit, vanuit de kern omdat je dat zelf wil. Het is een gevolg van keuzes die je zelf maakt. Ik wikkel mezelf regelmatig in met allerlei ballast. Dat maakt het leven ingewikkeld wat juist niet de bedoeling is.
De ondertussen welbekende Brené Brown deed onderzoek naar schaamte en kwetsbaarheid. Haar onderzoek wees uit dat mensen die zichzelf ‘goed genoeg’ vinden en dus uit het oordeel stappen van ‘ik ben niet goed, dun, rijk, mooi genoeg, geleerd hebben te ontsnappen uit de valkuil van schaamte. Terug te gaan naar hun natuur, niet de cultuur.
Hoe? Ze hebben de moed om kwetsbaar te zijn en dat te accepteren. “They believed that what made them vulnerable made them beautiful.” Van binnenuit liefhebben zonder reserves, de moed hebben om niet perfect te hoeven zijn, openstaan voor wat het leven brengt, het goed en het pijnlijke. Tijdens de podcast van Super Soul omschreef Martha Beck het als volgt: “Culture is any set of expectations that others put on us”. Maar dat is niet onze natuur, we hoeven niet (meer) te voldoen aan wat de cultuur van je vraagt. Afwikkelen van alles wat jou niet laat bloeien.
Daniel Ofman: “Wat als ik in mijn imperfectie goed genoeg ben? Wat als ik gewoon mag zijn wie ik ben?” Wat dus als je steeds dichter bij jouw eigen kern komt? Dan verander je als vanzelf en kun je ervoor kiezen om trainingen te doen die je dichter bij jouw waarden brengen en jouw kern nog meer naar voren laten komen. Waardoor je nog meer gaat stralen. Nelson Mandela haalde het aan in zijn inauguratie: “Het is ons licht, niet onze duisternis die ons het meest bang maakt”.
En zo, in mijn kwetsbaarheid, kwam een journaliste van de EVA online op mijn pad en werd in geïnterviewd over mijn leven, mijn kwetsbaarheid, mijn hoop naar de toekomst toe ondanks (misschien wel dankzij) een diep dal. Ook ik ont-wikkel mezelf om te komen tot wie ik in de kern ben. Wat er altijd al in zat, waar ik waarheid over mezelf vind en kwetsbaar kan zijn om dat ik goed genoeg ben. Tussen moeten en willen zit nog iets… zijn (dank @Jan Visser). Ik mag zijn, ook even lummelen en slenteren door het leven. Kwetsbaar zijn. En actief de toekomst instappen.
Benieuwd naar het EVA-online artikel? Nog even geduld. 7 mei wordt het gepubliceerd is mij verteld.
Of wil je jezelf ont-wikkelen? Neem vrijblijvend contact met mij op! Ook als je je bedrijf wilt ont-wikkelen om te doen waar jullie goed in zijn!
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.