De Knobbel bij ’t Harde over

Het doel: een keer de Knobbel bij ‘t Harde over fietsen.
Het plan: over Nunspeet via Tongeren de Knobbel over en weer terug, een rondje van 45 km, twee uurtjes.
Voorbereiding: op de bonnefooi, gaat het regenen en hoe waait de wind om met wind mee thuis te komen.
Het resultaat: 70 km in de benen met een ‘lichte’ omweg.
Een beetje dom…?? Welnee! Moet je kijken waar ik onderweg op getrakteerd werd: nieuwe wegen en weggetjes door het bos, over heuvels, door dalen, de bloeiende heide en een uitzicht om van te genieten! Door de bossen, frisse lucht, al mijn zintuigen op aan, het beste fietsweer!

Want toen de heide ging bloeien en ik de foto’s op het journaal zag, dacht ik dat wil ik nog even zien maar wanneer?
Twee jaar geleden elke keer in de auto onderweg naar mijn psycholoog in Epe dacht ik vaak ‘dit is een mooie weg om te fietsen, maar wel ver van huis’.
Heb ik dan vandaag een foute weg gekozen? Slecht voorbereid? Dom van mezelf?
Neu… Ik heb een vrije dag. En de zaterdagmorgen is sowieso me-time inclusief sport. Geen krant met koffie deze ochtend, maar andere invulling. Extra tijd om te reflecteren, te genieten van het buiten zijn, bewust te leven en innerlijke rust te ervaren in het sporten en het alleen zijn.
‘Being in the now’, zegt Eckhart Tolley bij Oprah. Dus accepteren, enthousiast kunnen worden en omarmen.

De knobbel heb ik gehaald, dus ja, ik ben trots op mezelf. Die vijf tot tien minuten knallen is gelukt. Maar nog meer ben ik trots op het onderweg, het niet opgeven, het alleen met mezelf kunnen zijn, het omkeren van negatieve gedachten en het niet oordelen over mezelf. Niet kiezen voor de makkelijke weg (de trein), maar zelfstandig en met moed. Het heeft me lichamelijk energie gekost, maar geestelijk en mentaal zo verrijkt en geleerd. Thuis kom ik toch wel en ik heb mijn sport ook weer gehad. Het onderweg zijn en weer thuiskomen. Voldaan, het heeft alleen tijd gekost. Tijd heelt niet alle wonden, het is wat je met die tijd doet.

En ook jij komt echt op je bestemming terecht. Heb je daar hulp bij nodig? I4U-Consultancy is ook coaching, want ook in jouw kern zit alles wat jij nodig hebt om tot jouw bestemming te komen. How can I help?

O ja, onderweg kreeg ik trek, ik zag uit naar de ‘cheat’-kwark die voor vandaag klaar staat. Maar aan het einde van de rit verlangde ik naar gezond voedsel, niet cheaten met zoetigheid om de calorieën erbij te eten, maar pompoensoep die al wel voorbereid was en brood met kaas. De rest van de dag doe ik het rustig aan, herstellen is ook goed.

Zomerblog 

Er was eens een meisje, een jaar of 7 zal ze zijn. Een meisje dat woonde in een doodnormale straat in een arbeidswijk in een doodnormale stad. In een straat waar kinderen nog op de weg speelden en touwtje sprongen op de hoek van de straat, met een speeltuin aan de overkant en haar lagere school en vriendinnetjes op loopafstand. 

Een meisje wat op zaterdagavond gedoucht met gekamde haren in haar pyjamaatje cola en een bakje paprika of naturel chips kreeg en mocht opblijven voor de spannende aflevering van Ren je rot, Bassie en Adriaan of Wedden dat?!. Een meisje wat zonder mobieltje buiten speelde en als ze ruzie kreeg dreigde met ‘ik haal mijn grote broer erbij hoor!’

Dat meisje wat leefde in de tijd dat auto’s een kattenbak hadden waar wel zes kinderen in pasten, waar niemand nog maalde om gordels achterin, waar de auto’s zwaar beladen niet over de nieuwe drempels pasten. De tijd dat de euro nog een gulden heette, een zakje zwart-wit bij de benzinepomp nog 10 cent kostte en je bij de Jamin een dikke plak ijs tussen twee losse wafels kon kopen voor een kwartje. In die tijd dat je nog echt zakgeld kreeg voor in je spaarpot van klei en je je geld kon tellen. 

In die tijd, toen alles nog heel gewoon en overzichtelijk was. 

Daar, in die nieuw geasfalteerde gladde straat waar dat meisje heerlijk kon rolschaatsen, waar ze woonde met haar papa en mama, grote broer en zus. En waar om haar heen alleen maar bekende mensen woonden. Ooms en tantes met allemaal andere achternamen. Familie met een hoofdletter F.

Daar waar dat meisje om half vier na school binnenwapperde bij haar veilige tweede thuis, oom Evert en tante Nelie, en achterom via de poort en de openstaande achterdeur zomaar de keuken binnenliep, op het aanrecht klom en die oh zo heerlijke potje vitamine C pilletjes uit het bovenkastje pakte en heerlijk een handje vol verorberde om vervolgens weer verder te spelen. Zeven zal ze geweest zijn, dat onbevangen…

….Wacht eens… zo hoort het niet hè?! Ja ja, de onschuld zelf, zo’n lief meisje. Nee, die schuld heeft dat meisje, nu 40 jaar later dus maar ingelost tijdens het pensioneringsfeest van die ome Evert. ‘En het was goed’ ?

Fijne vakantie allemaal!