Zeker mam, dat doe ik!
Maar ja, dan kom je thuis, en dan? Hoe leef je dan goed voor jezelf zorgen?
Ja, ik ben best druk. Nou ja… ik heb volbezette dagen. Daar kies ik voor en soms overkomt het me. Zoals afgelopen week. Een VIPtastic evenement, diverse vergaderingen, werkzaamheden, muziek en dat ‘even’ naast alles wat anderen van mij verwachten. Tenminste… wat ik denk dat anderen van mij verwachten.
Hoe leef ik mijn nieuwe leven dan zonder geleefd te worden? Met ook nog al mijn eigen overtuigingen (die goed zijn, hè ). Vitaal blijven… hoe leef ik vitaal blijven? Doen wat goed is, wijze keuzes maken… hoe leef ik dat? Geen oud gedrag… hoe leef ik dat als situaties mij triggeren?
Hoe leef ik zonder geleefd te worden? Hoe doe IK goed voor mijzelf zorgen? Nou… zo: Ik stap op mijn fiets met een geplande vrije dag voor de boeg . Het eerste half uur tot een uur komt alles wat me bezig houdt voorbij, de gesprekken, de acties, de to do’s, alle mensen en groepen waar ik contact mee heb gehad. Al mijn belemmerende overtuigingen, al mijn emoties en zelfoordeel. Ik stop soms even om mijn hoofd leeg te schrijven in mijn telefoon.
En dan…, dan komt er rust. Dan daal ik af naar mijn diepere zelf. Mijn verlangens, mijn creativiteit, niet meer de waaromvragen, maar hoe verder met dat wat er is. Dan komen de keuzes die er echt toe doen. Wie mag mijn tijd innemen? Wat vind ik belangrijk, wie of wat wil ik aandacht geven?
En dan zijn de keuzes niet zo moeilijk meer. Want ze komen uit mijn binnenste, mijn kern. En zijn niet gebaseerd op wat een ander van mij verwacht of zoals het hoort. Dan komen de keuzes en bijbehorende acties uit mijzelf. Mijn drijfveren, mijn verlangen. Oprecht en goed voor mij. En dus voor de mensen om mij heen die mij lief en dierbaar zijn.
Zo dus, vanmorgen
Doe ’s normaal!
Waarschuwing: onderstaande bericht kan je abnormaal maken.
‘Doe ’s normaal?!’
Wie heeft het niet (als kind) te horen gekregen? Van je moeder, je vader, juf of meester.
Nieuwsgierig als ik ben, graaf ik graag eens dieper in communicatie. Wat betekent ‘normaal doen’ eigenlijk?
De norm… een manier van doen die volgens algemene opvattingen geldt als normaal. Tevens is het een concreet vastgestelde waarde die de standaard als referentiepunt geeft.
Nor-maal, normalis, als sinds 1847 als betekenis ‘overeenkomstig de regel’.
Maar wie heeft die regels dan bepaald? Wie bepaalt wat normaal is?
Als kind wist ik redelijk wat bij ons thuis normaal was. We eten aan tafel, we slapen in een bed, iedereen is welkom en er wordt voor je gezorgd. Wist ik veel dat mijn ouders dan voor zichzelf moesten zorgen? ?
We weten niet beter dan dat onze ouders de norm bepalen en dus ons normaal. Totdat de wereld groter wordt en anderen je vragen gaan stellen. Of dat je op school met een meester of juf te maken krijgt die het anders doet dan normaal. ‘Waarom eten jullie voor de TV?’ of ‘Waarom heb jij twee mama’s?’ ‘Waarom hangt een jas aan de kapstok?’ of ‘Waarom is drie keer vier 12?’
Als 10-jarige jongen nog met een knuffel slapen?? Dat is toch niet stoer? Totdat bijvoorbeeld de scouting kinderen verplicht om een knuffel mee te nemen op zomerkamp. Dan is het ineens de norm en toch best fijn (ja, ik heb er ook nog steeds eentje ?).
En als puber gooi je al het ‘normaal’ op de schop. Alle regels en gewoontes van thuis en van anderen worden onder de loep genomen, tot je tot de conclusie komt ‘zo ga ik het noooooooiiiiit doen!’
De ‘waarom-vraag’ komt constant terug: waarom doen mensen zoals ze doen? Waarom is dat hun normaal?
Totdat het zelfdenken, het ontdekken van een identiteit, onderzoeken van ‘wie ben ik dan?’ begint te dagen in het puberbrein. Alles wordt tegen een vastgestelde waarde aangehouden.
Vind ik dat wat de ander normaal vindt, ook normaal?
WAT vindt IK dan normaal?
Je conformeert je of je blijft (voorlopig) puberen.
Als je je eigen normaal hebt bepaald, dan volgt in de omgang met anderen de vraag: door wie laat ik mijn normaal bepalen? Waaraan conformeer ik mij wel en waaraan niet en wat zijn de gevolgen daarvan? Kan ik die gevolgen overzien? Want ‘ja’ zeggen tegen mijn eigen normaal is ‘nee’ zeggen tegen het normaal van de ander. Keuzes om ‘normaal’ te zijn… je hele leven lang.
Je hebt altijd een keuze zei Edith Eva Eger. Kun en wil je de gevolgen van je keuzes bespreekbaar maken, ook als dat betekent dat ze afwijken van jouw normaal?
Durf jij de uitdaging aan te gaan om jouw ‘normaal’ onder de loep te nemen? Ik spreek je graag!
Normaal: nor-maal
Een normaal mens = wie goed bij zijn verstand is
Normaal gesproken = gewoonlijk wel, maar nu juist niet
Niet normaal = geestelijk gestoord
Bronnen:
https://nl.wiktionary.org/wiki/normaal
https://www.ensie.nl/redactie-ensie/normaal
Ja echt! Waarom dan vraag je je af? Nou, dat zal ik je vertellen.
Mijn achtertuin… echt, mijn achtertuin! Zoveel moois met liefde gekweekt (en gekocht) en ik verwaarloos het gigantisch (als er een groter woord bestaat dan mag die hier ook ingevuld worden!). . Ik zorg er voor geen meter voor.
Ik besteed er geen tijd aan, laat het gebeuren, verzorg het niet, kijk er niet naar om, de kaartjes zitten nog aan sommige planten zodat ik niet vergeet wat het voor plantje is. Ik laat zelfs mijn magnolia die een diepere betekenis heeft verdrogen…
Ik heb een lieve buuf die me leert hoe ik ermee om moet gaan en goede tips geeft (geduldig elke keer een poging doet). Haar tuin ziet er dan ook prachtig uit! Maar eerlijk gezegd gaat het mijn linkeroor in en mijn linkeroor ook weer uit (sorry buuf). Ik onthoud het als ze zegt dat ik haar klimop aan mijn kant gewoon weg kan knippen als ik daar last van heb. Ha, dat is taal die ik begrijp, maar wanneer heb ik nou last van haar klimop?
Ik heb gewoon twee linkerhanden en -hersenhelften als het om tuinieren gaat! Ik vind het niet leuk, ik houd niet van vieze handen, ook niet van het ongedierte wat er tussendoor kruipt en weet het verschil tussen ‘mooie bloemetjes’ en onkruid echt niet. Tegen de tijd dat ik me ergens aan stoor, heeft zij het (gelukkig!) alweer op orde gemaakt aan haar kant.
Nee, bij mij moet de tuin plug & play zijn: achterdeur open, zonnetje in huis, bloemetjes bloeien en zonder eerst moeten weghalen van allemaal spinnen(webben) in mijn eggchair kunnen ploffen. Alles moet gewoon bloeien zonder moeite voor te hoeven doen. Gewoon, net als mijn laptop, plug & play dus.
Maar dan uiteindelijk ontkom ik er niet aan, het moet echt. De tuin in en het hoognodige doen zodat het enigszins toonbaar is. Mijn vader zou zeggen ‘winterklaar maken’. Yeah right… hoe dan? Waar begin je? En weet je wat nog het meest vervelend is??? Heb je een paar jaar geleden de hele boel leeggehaald, opnieuw aangelegd, komt dat oude onkruid uit de vorige tuin ook weer op. Hetzelfde rotspul wat ook zo lekker een weg terug weet. Tussen alle kiertjes van de nieuwe stenen heen, ook dat leeft door.
Bam… in your face - weer zo’n les uit de natuur. Ik mag genieten van al dat nieuwe moois, ook als het verleden opkomt, er weer gesnoeid en opgeruimd moet worden. Het komt gewoon op als je er niks aan doet, en vooral als je het niet verwacht. Alleen heb ik op dat vlak gelukkig wel geleerd bij te houden en keuzes te maken. Met een beetje hulp… Ieder zo zijn/haar ding, want gelukkig weet ik dat zorgen voor andere zaken mij toch best goed af gaat zonder schaamte. Misschien toch ook wat vaker hulp vragen voor mijn tuin.
Ik spreek een taalEen taal die niet iedereen begrijpt
Mijn taal is voor mij heel normaal
Voor een ander soms niet te bevatten
Ik spreek woorden
Woorden die niet iedereen begrijpt
Mijn woorden zijn voor mij heel normaal
Voor een ander soms niet te bevatten
En toch geloof ik dat we elkaar juist kunnen ontmoeten in de lege ruimte tussen ons van het niet verstaan en onuitgesproken onbegrip. Een ruimte die kleiner wordt als we elkaar zien, omarmen en ons eigen normaal durven los te laten.
Wie bepaalt wat normaal is? Of creëren we samen een nieuw normaal door taal, woorden en begrip?
‘Er bestaan veel woorden omdat er veel betekenissen zijn. Het verschil bestaat bij gratie van de woorden. Wie de finesses van de [eigen] taal kent, heeft meer uitdrukkingsmogelijkheden. Meer verfijning, meer inhoud.’
‘Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken.’ ARRRGGGHHHH ???? Soms…
‘Je ziet toch wel dat wat ik vind de beste optie is? Waarom beweeg je nou niet mee?’
Herken je dat? Hoe frustrerend kan het zijn als niks werkt om iemand in beweging te krijgen of in actie te komen?! Trekken, duwen, sleuren, dwingen, manipuleren, frustraties… alles haal je uit de kast om het beste voor de ander te willen. Of… is het het beste voor jezelf?? Gezien vanuit jouw perspectief en jouw verlangens?
Hoe breng je iemand in beweging die niet wil, de noodzaak er niet van inziet of jouw goede, zelfs beste intenties niet ziet? Hoe zorg je dat iemand wel wil en dus intrinsiek gemotiveerd raakt voor wat jij wil?
Boeken, theorieën, modellen, workshops, trainingen, cursussen, alles is er op losgelaten. Ik heb het allemaal gelezen voor mijn studie, maar in de praktijk is het zoveel moeilijker! En oh, wat heb ik daar in het verleden ook mijn neus in gestoten! Wel altijd kijkend naar wat een ander nodig heeft en zoveel mogelijk proberen mee te bewegen, maar vanuit mijn perspectief. Vanuit wat ik dacht dat goed was, wat de norm was of hoe het hoorde. Want gedrag intrigeert mij altijd al. Waarom doet iemand wat hij/zij doet? Wat zit er in de kern van iemands bestaan waar het leven verstopt zit?
Met de beste intenties staan we ’s morgens allemaal op, en wat maken we er soms een potje van omdat we onszelf meenemen. Misschien moeten we ophouden met onze norm op een ander te leggen en ons vaker afvragen ‘wat heeft gras eigenlijk nodig?’
Waarmee voeden we ons gras en het gras van de ander? Soms is een goede flats stront ook nodig, maar alleen als de ander dat toelaat. We mogen nooit met modder gooien om de ander in beweging te krijgen (maar dat is ook weer mijn overtuiging ?). Niet de discussie, maar de dialoog aangaan. Komen tot de kern van elkaars verlangens om soms ergens in het midden uitkomen.
En als we het goed doen, dan misschien, heel misschien groeit er tussen dat goed gevoede gras zomaar een verdwaald tulpenbolletje wat het leven doet kleuren.
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.