Ja echt! Waarom dan vraag je je af? Nou, dat zal ik je vertellen.
Mijn achtertuin… echt, mijn achtertuin! Zoveel moois met liefde gekweekt (en gekocht) en ik verwaarloos het gigantisch (als er een groter woord bestaat dan mag die hier ook ingevuld worden!). . Ik zorg er voor geen meter voor.
Ik besteed er geen tijd aan, laat het gebeuren, verzorg het niet, kijk er niet naar om, de kaartjes zitten nog aan sommige planten zodat ik niet vergeet wat het voor plantje is. Ik laat zelfs mijn magnolia die een diepere betekenis heeft verdrogen…
Ik heb een lieve buuf die me leert hoe ik ermee om moet gaan en goede tips geeft (geduldig elke keer een poging doet). Haar tuin ziet er dan ook prachtig uit! Maar eerlijk gezegd gaat het mijn linkeroor in en mijn linkeroor ook weer uit (sorry buuf). Ik onthoud het als ze zegt dat ik haar klimop aan mijn kant gewoon weg kan knippen als ik daar last van heb. Ha, dat is taal die ik begrijp, maar wanneer heb ik nou last van haar klimop?
Ik heb gewoon twee linkerhanden en -hersenhelften als het om tuinieren gaat! Ik vind het niet leuk, ik houd niet van vieze handen, ook niet van het ongedierte wat er tussendoor kruipt en weet het verschil tussen ‘mooie bloemetjes’ en onkruid echt niet. Tegen de tijd dat ik me ergens aan stoor, heeft zij het (gelukkig!) alweer op orde gemaakt aan haar kant.
Nee, bij mij moet de tuin plug & play zijn: achterdeur open, zonnetje in huis, bloemetjes bloeien en zonder eerst moeten weghalen van allemaal spinnen(webben) in mijn eggchair kunnen ploffen. Alles moet gewoon bloeien zonder moeite voor te hoeven doen. Gewoon, net als mijn laptop, plug & play dus.
Maar dan uiteindelijk ontkom ik er niet aan, het moet echt. De tuin in en het hoognodige doen zodat het enigszins toonbaar is. Mijn vader zou zeggen ‘winterklaar maken’. Yeah right… hoe dan? Waar begin je? En weet je wat nog het meest vervelend is??? Heb je een paar jaar geleden de hele boel leeggehaald, opnieuw aangelegd, komt dat oude onkruid uit de vorige tuin ook weer op. Hetzelfde rotspul wat ook zo lekker een weg terug weet. Tussen alle kiertjes van de nieuwe stenen heen, ook dat leeft door.
Bam… in your face - weer zo’n les uit de natuur. Ik mag genieten van al dat nieuwe moois, ook als het verleden opkomt, er weer gesnoeid en opgeruimd moet worden. Het komt gewoon op als je er niks aan doet, en vooral als je het niet verwacht. Alleen heb ik op dat vlak gelukkig wel geleerd bij te houden en keuzes te maken. Met een beetje hulp… Ieder zo zijn/haar ding, want gelukkig weet ik dat zorgen voor andere zaken mij toch best goed af gaat zonder schaamte. Misschien toch ook wat vaker hulp vragen voor mijn tuin.
Ik spreek een taalEen taal die niet iedereen begrijpt
Mijn taal is voor mij heel normaal
Voor een ander soms niet te bevatten
Ik spreek woorden
Woorden die niet iedereen begrijpt
Mijn woorden zijn voor mij heel normaal
Voor een ander soms niet te bevatten
En toch geloof ik dat we elkaar juist kunnen ontmoeten in de lege ruimte tussen ons van het niet verstaan en onuitgesproken onbegrip. Een ruimte die kleiner wordt als we elkaar zien, omarmen en ons eigen normaal durven los te laten.
Wie bepaalt wat normaal is? Of creëren we samen een nieuw normaal door taal, woorden en begrip?
‘Er bestaan veel woorden omdat er veel betekenissen zijn. Het verschil bestaat bij gratie van de woorden. Wie de finesses van de [eigen] taal kent, heeft meer uitdrukkingsmogelijkheden. Meer verfijning, meer inhoud.’
‘Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken.’ ARRRGGGHHHH ???? Soms…
‘Je ziet toch wel dat wat ik vind de beste optie is? Waarom beweeg je nou niet mee?’
Herken je dat? Hoe frustrerend kan het zijn als niks werkt om iemand in beweging te krijgen of in actie te komen?! Trekken, duwen, sleuren, dwingen, manipuleren, frustraties… alles haal je uit de kast om het beste voor de ander te willen. Of… is het het beste voor jezelf?? Gezien vanuit jouw perspectief en jouw verlangens?
Hoe breng je iemand in beweging die niet wil, de noodzaak er niet van inziet of jouw goede, zelfs beste intenties niet ziet? Hoe zorg je dat iemand wel wil en dus intrinsiek gemotiveerd raakt voor wat jij wil?
Boeken, theorieën, modellen, workshops, trainingen, cursussen, alles is er op losgelaten. Ik heb het allemaal gelezen voor mijn studie, maar in de praktijk is het zoveel moeilijker! En oh, wat heb ik daar in het verleden ook mijn neus in gestoten! Wel altijd kijkend naar wat een ander nodig heeft en zoveel mogelijk proberen mee te bewegen, maar vanuit mijn perspectief. Vanuit wat ik dacht dat goed was, wat de norm was of hoe het hoorde. Want gedrag intrigeert mij altijd al. Waarom doet iemand wat hij/zij doet? Wat zit er in de kern van iemands bestaan waar het leven verstopt zit?
Met de beste intenties staan we ’s morgens allemaal op, en wat maken we er soms een potje van omdat we onszelf meenemen. Misschien moeten we ophouden met onze norm op een ander te leggen en ons vaker afvragen ‘wat heeft gras eigenlijk nodig?’
Waarmee voeden we ons gras en het gras van de ander? Soms is een goede flats stront ook nodig, maar alleen als de ander dat toelaat. We mogen nooit met modder gooien om de ander in beweging te krijgen (maar dat is ook weer mijn overtuiging ?). Niet de discussie, maar de dialoog aangaan. Komen tot de kern van elkaars verlangens om soms ergens in het midden uitkomen.
En als we het goed doen, dan misschien, heel misschien groeit er tussen dat goed gevoede gras zomaar een verdwaald tulpenbolletje wat het leven doet kleuren.
‘Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en niet mooier maken dan het is’
Ken je dat?? Kwetsbaarheid. Heb je er ooit van gehoord?
We worden overspoeld door onderzoeken naar kwetsbaarheid, schaamte en het aantal coaches rijst de pan uit. Voor alles is wel iets te vinden en kan er, nee, moet erover gepraat worden. En het is juist stoer als je daarover durft te praten. De schaamte en taboes voorbij!! Je kunt het! Kwetsbaar in je kracht staan!
Maar dan… dan sta je er ineens echt zelf voor, geen stoere kwetsbaarheid, maar die bange… die zich vaak in het donker laat zien en heel diep verstopt zit in jezelf. In dat kleine meisje (of dat kleine jongetje) wat diep van binnen ineens beseft dat het leven niet zo onbevangen meer is, dat meisje wat ineens keihard geraakt wordt in de diepste en pijnlijkste lagen van haar ziel. En juist daar geen raad mee weet en geen advies er meer toe doet. Die voelt dat bange kwetsbaarheid veel verder gaat dan die stoere die mensen graag willen zien. En dan…?
Als alle laagjes afgepeld worden tot je er alleen voor staat en hopelijk genoeg klaar bent voor de naakte waarheid… jezelf tegenkomen. Wanneer je dacht dat je het wel wist, wel kon, wel was waar je zijn wilde, kon er toch nog een laagje af om te voelen en, als je het toestaat, te doorleven en te helen. Toe te laten dat het is wat het is en te omarmen wat er is. Om vervolgens ter realiseren dat er een volwassen vrouw staat die heel goed voor dat kleine onbevangen meisje in zichzelf kan en zal zorgen.
Ken je dat? Doe er dan iets mee, je bent het ondanks pijn, moeite, verlies of juist grote vreugde zo waard om de liefde te ontvangen en ruimte te geven aan jouw ziel. Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en toch… het is wat het is, niet meer en niet minder. Omdat jij mooi bent en het niet mooier hoeft te maken!
Bewegen, gezond zijn en ‘leegte’-tijd anders besteden was mijn doel toen ik bijna drie jaar geleden een jaar met een personal trainer heb opgetrokken. Dat ik vandaag dan onbedoeld 10 km hardlopen op de teller heb staan, is wel ff een dingetje
Uit mijn levensdagboek de lange versie:
Haat aan sport… echt waar! En toch staat er 10 km hardlopen op de teller vanmorgen. Bijna drie jaar geleden na een voor mij heftige gebeurtenis heb ik jaar opgetrokken met een personal trainer waar ik me veilig genoeg bij voelde om stuk te gaan. Bewegen, gezond zijn en ‘leegte’-tijd goed besteden. Zelf doen, thuis sporten, al worstelend tot de ontdekking komen dat ik het wél kan. Sporten leuk maken!
En dat is gelukt! En hoe… fietsen, hardlopen, krachttraining, HITT, elke morgen tussen 7 en 8 me-time door endorfine aan te maken met welk gevoel ik dan ook uit bed stap.
Een ander mens is opgestaan. 10 km…
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.