Ik ben…

Wat ben je?

Wie ben je?

Hoe ben je?

Waarom ben je?

Willen, zijn, kunnen, doen, moeten, hoeven, mogen… allemaal werkwoorden die een lading met zich meebrengen. Een beetje filosoof breekt zijn gedachten erover. Ik wil…, ik moet…, ik mag…, ik kan…

Wat als we alleen maar zouden kunnen zeggen ‘Ik ben…’ zonder toevoeging om onze identiteit aan op te hangen? Niet meer: ik ben moeder, ik ben muzikant, ik ben huisvrouw, ik ben coach, ik ben werknemer, ik ben dochter, ik ben docent, ik ben zoon, ik ben vader, ik ben directeur, ik ben aardig, ik ben goed, ik ben slecht, ik ben lelijk, ik ben… vul maar in.

Als je niks in zou vullen? Wie ben jij dan? Wat is jouw identiteit? Wie ben jij in jouw kern? Wat mist de wereld als jij er niet meer bent, want je bent hier niet voor niks op deze aardkloot. Los van oordeel over de ander of jezelf.
Welk spoor of welke geur laat jij achter als je ergens geweest bent? Een spoor om te volgen? Schouders om op te staan? Of…

Is ‘Ik ben…’ zonder toevoeging goed genoeg?