Ik schaam mij diep…
Ja echt! Waarom dan vraag je je af? Nou, dat zal ik je vertellen.
Mijn achtertuin… echt, mijn achtertuin! Zoveel moois met liefde gekweekt (en gekocht) en ik verwaarloos het gigantisch (als er een groter woord bestaat dan mag die hier ook ingevuld worden!). . Ik zorg er voor geen meter voor.
Ik besteed er geen tijd aan, laat het gebeuren, verzorg het niet, kijk er niet naar om, de kaartjes zitten nog aan sommige planten zodat ik niet vergeet wat het voor plantje is. Ik laat zelfs mijn magnolia die een diepere betekenis heeft verdrogen…
Ik heb een lieve buuf die me leert hoe ik ermee om moet gaan en goede tips geeft (geduldig elke keer een poging doet). Haar tuin ziet er dan ook prachtig uit! Maar eerlijk gezegd gaat het mijn linkeroor in en mijn linkeroor ook weer uit (sorry buuf). Ik onthoud het als ze zegt dat ik haar klimop aan mijn kant gewoon weg kan knippen als ik daar last van heb. Ha, dat is taal die ik begrijp, maar wanneer heb ik nou last van haar klimop?
Ik heb gewoon twee linkerhanden en -hersenhelften als het om tuinieren gaat! Ik vind het niet leuk, ik houd niet van vieze handen, ook niet van het ongedierte wat er tussendoor kruipt en weet het verschil tussen ‘mooie bloemetjes’ en onkruid echt niet. Tegen de tijd dat ik me ergens aan stoor, heeft zij het (gelukkig!) alweer op orde gemaakt aan haar kant.
Nee, bij mij moet de tuin plug & play zijn: achterdeur open, zonnetje in huis, bloemetjes bloeien en zonder eerst moeten weghalen van allemaal spinnen(webben) in mijn eggchair kunnen ploffen. Alles moet gewoon bloeien zonder moeite voor te hoeven doen. Gewoon, net als mijn laptop, plug & play dus.
Maar dan uiteindelijk ontkom ik er niet aan, het moet echt. De tuin in en het hoognodige doen zodat het enigszins toonbaar is. Mijn vader zou 
zeggen ‘winterklaar maken’. Yeah right… hoe dan? Waar begin je? En weet je wat nog het meest vervelend is??? Heb je een paar jaar geleden de hele boel leeggehaald, opnieuw aangelegd, komt dat oude onkruid uit de vorige tuin ook weer op. Hetzelfde rotspul wat ook zo lekker een weg terug weet. Tussen alle kiertjes van de nieuwe stenen heen, ook dat leeft door.
Bam… in your face - weer zo’n les uit de natuur. Ik mag genieten van al dat nieuwe moois, ook als het verleden opkomt, er weer gesnoeid en opgeruimd moet worden. Het komt gewoon op als je er niks aan doet, en vooral als je het niet verwacht. Alleen heb ik op dat vlak gelukkig wel geleerd bij te houden en keuzes te maken. Met een beetje hulp… Ieder zo zijn/haar ding, want gelukkig weet ik dat zorgen voor andere zaken mij toch best goed af gaat zonder schaamte. Misschien toch ook wat vaker hulp vragen voor mijn tuin.