Het mooiste meisje van de klas…

Nee, die titel heb ik nooit gekregen en ik doe de terechte aanname dat ik voor dat TV-programma nooit uitgenodigd zal worden. En dat is helemaal oké. Het is nooit mijn ambitie geweest om het mooiste meisje te zijn of te worden. Dankbaar en tevreden zijn met wat er (wel) is, is voor mij voldoende.

Ik las laatst een column over een vrouw (ja, mijn leeftijd) die nooit tevreden was over haar uiterlijk. Er was altijd wel wat op aan te merken en zeker met het ouder worden (hoe herkenbaar!). Tot zij besloot dat het oké was, alles functioneerde, alles deed het, en voor zover zij wist was alles gezond. Ze kon om dat lichaam een mooi passend jurkje hangen waar zij zich mooi in voelde. En dat uitstralen. Een keuze om een ander uitgangspunt te nemen en de focus te verleggen.

Je kijkrichting veranderen, niet van buitenaf naar binnen, maar van binnenuit naar buiten. Want de echt levenskracht zit van binnen.

Schoonheid in de acceptatie en daar iets moois van maken. Je laten verwennen door naar de kapper of pedicure te gaan. Niet omdat iemand anders je kapsel niet mooi vindt, maar omdat je zelf toe bent aan een verzorgingsmomentje. Omdat je elke dag al zorgt voor een ander misschien.

Nuchter met gevoel, terug naar de kern van schoonheid. En ja, dan verkoopt een kapper en verkopen al die schoonheidsproducten een verhaal: jou mooier maken.

Dat is hun verhaal, wat is jouw verhaal?

PS, ik heb die kapper en pedicure gisteren gehad, hoe heerlijk!