De moed van de stilte

‘Ik zette de podcast even op pauze’.
Zomaar ontvangen tijdens mijn middagrondje met een podcast aan mijn oor. Een losse opmerking tijdens het luisteren: ‘de moed van stilte’.

Het vergt moed om stil te zijn, de kern te raken van je zijn. De onrust die dat met zich meebrengt. Dat onaangename gevoel wat je het liefst weg stopt, overheen walst.
De spiegel die stilte je voorhoudt. En toch... het helende effect mits afgestemd op de juiste bron van stilte. Om te willen helen, te willen leren, om moedig te zijn. Om te willen zijn. Niet human doing, maar human being.

19 jaar was ik toen ik voor het eerst dacht dat ik zo graag hoop en leven, een beetje blijdschap wilde brengen in levens van anderen omdat ik daar genoeg van had ontvangen. En in dat korte moment van stilte overviel die herinnering mij compleet. Alsof de wereld even stilstond terwijl ik mensen zag lopen. Mijn missie werd weer helder: in alles een brenger van hoop, liefde en leven te willen zijn. Zowel persoonlijk als professioneel, in het kleine en in het grote. Dat wist ik al toen ik 19 jaar was, de school van het leven heeft het weer aangewakkerd.

Hoop in onbevangenheid, creativiteit en mogelijkheden.
Liefde vanuit rust, innerlijke vrede en een hart van elastiek.
Leven vanuit mijn wortels tot aan mijn kruin.
Leven met toekomstperspectief voor de volgende generatie.
‘Be the change you wish to see in the world’

En soms..., soms lukt het niet. Is de hoop, de liefde en het leven niet wat een ander nodig heeft, verwacht of aanneemt. Niet elke missie in het leven slaagt of treft zijn doel; ook niet in mijn eigen leven of verwachtingen.
En ook dan wordt het vanzelf morgen.