Staren of staan op eigen grond?

Hoe doe jij dat? Als ik wandel of hardloop, kijk ik altijd naar de grond. Zo heb ik al menig muntje gevonden en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd, luidt het spreekwoord.

Maar daar gaat het nu niet over.

Het viel mij op dat als ik wandel, alleen of met iemand anders, ik altijd naar de grond kijk. Ik staar voor me uit, bang om te vallen, te struikelen en een flater te slaan, in de poep te trappen en dan thuis te komen met een rood hoofd, gekneusde enkel of poep onder mijn schoenen. Je herkent het vast wel: met een stokje tussen de ribbels van je zool moet gaan lopen purken...

Ook daar gaat het nu niet over.

Als ik wandel, kijkend naar de grond, denkend, filosoferend over het leven, het verleden, het heden en de toekomst, ben ik in mezelf gekeerd. Nadenkend wat ik nog allemaal moet doen of voor de boeg heb. Dat klinkt als me-time, maar er ontbreekt iets. Als ik wandel, kijkend naar de grond, zie ik totaal niet wat er om mij heen nog meer aan schoonheid is. Dat de wereld groter is dan me-time.

Dat ontdekte ik afgelopen weekend in het bos. Ik had twee rondes van een kilometer gelopen en begon aan mijn derde toen ik mijn rug rechtte, mijn kin ophief en het bospad in keek. Ik had daar al twee keer gelopen, starend naar de grond onderweg. Maar na de zogenaamde me-time kreeg ik een vergezicht. Het pad was vrij, bomen langs de kant van de weg, bladeren all over the place, paddenstoelen die kleur toevoegden aan het geheel, kleurrijk in de opkomende zon.

En daar, op die weg, daar lag mijn toekomst. Een kleurrijk vergezicht met mogelijkheden. Met een wereld die opengaat als ik mijn hoofd ophef. De wereld is groter dan mijn grond.

Ik ga dat pad bewandelen, mijn eerste stappen zet ik naar het onbekende, maar wetend dat elke stap mijn grond is. Oplopend, aflopend, soms een tak op het pad, maar niet meer starend naar de grond. Ik sta op mijn eigen grond – de training waar het 10 jaar geleden allemaal mee begon.

PS. Tijdens het hardlopen blijf ik natuurlijk goed opletten waar ik loop, een blessure is zo opgelopen…