‘Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken.’ ARRRGGGHHHH ???? Soms…
‘Je ziet toch wel dat wat ik vind de beste optie is? Waarom beweeg je nou niet mee?’
Herken je dat? Hoe frustrerend kan het zijn als niks werkt om iemand in beweging te krijgen of in actie te komen?! Trekken, duwen, sleuren, dwingen, manipuleren, frustraties… alles haal je uit de kast om het beste voor de ander te willen. Of… is het het beste voor jezelf?? Gezien vanuit jouw perspectief en jouw verlangens?
Hoe breng je iemand in beweging die niet wil, de noodzaak er niet van inziet of jouw goede, zelfs beste intenties niet ziet? Hoe zorg je dat iemand wel wil en dus intrinsiek gemotiveerd raakt voor wat jij wil?
Boeken, theorieën, modellen, workshops, trainingen, cursussen, alles is er op losgelaten. Ik heb het allemaal gelezen voor mijn studie, maar in de praktijk is het zoveel moeilijker! En oh, wat heb ik daar in het verleden ook mijn neus in gestoten! Wel altijd kijkend naar wat een ander nodig heeft en zoveel mogelijk proberen mee te bewegen, maar vanuit mijn perspectief. Vanuit wat ik dacht dat goed was, wat de norm was of hoe het hoorde. Want gedrag intrigeert mij altijd al. Waarom doet iemand wat hij/zij doet? Wat zit er in de kern van iemands bestaan waar het leven verstopt zit?
Met de beste intenties staan we ’s morgens allemaal op, en wat maken we er soms een potje van omdat we onszelf meenemen. Misschien moeten we ophouden met onze norm op een ander te leggen en ons vaker afvragen ‘wat heeft gras eigenlijk nodig?’
Waarmee voeden we ons gras en het gras van de ander? Soms is een goede flats stront ook nodig, maar alleen als de ander dat toelaat. We mogen nooit met modder gooien om de ander in beweging te krijgen (maar dat is ook weer mijn overtuiging ?). Niet de discussie, maar de dialoog aangaan. Komen tot de kern van elkaars verlangens om soms ergens in het midden uitkomen.
En als we het goed doen, dan misschien, heel misschien groeit er tussen dat goed gevoede gras zomaar een verdwaald tulpenbolletje wat het leven doet kleuren.
‘Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en niet mooier maken dan het is’
Ken je dat?? Kwetsbaarheid. Heb je er ooit van gehoord?
We worden overspoeld door onderzoeken naar kwetsbaarheid, schaamte en het aantal coaches rijst de pan uit. Voor alles is wel iets te vinden en kan er, nee, moet erover gepraat worden. En het is juist stoer als je daarover durft te praten. De schaamte en taboes voorbij!! Je kunt het! Kwetsbaar in je kracht staan!
Maar dan… dan sta je er ineens echt zelf voor, geen stoere kwetsbaarheid, maar die bange… die zich vaak in het donker laat zien en heel diep verstopt zit in jezelf. In dat kleine meisje (of dat kleine jongetje) wat diep van binnen ineens beseft dat het leven niet zo onbevangen meer is, dat meisje wat ineens keihard geraakt wordt in de diepste en pijnlijkste lagen van haar ziel. En juist daar geen raad mee weet en geen advies er meer toe doet. Die voelt dat bange kwetsbaarheid veel verder gaat dan die stoere die mensen graag willen zien. En dan…?
Als alle laagjes afgepeld worden tot je er alleen voor staat en hopelijk genoeg klaar bent voor de naakte waarheid… jezelf tegenkomen. Wanneer je dacht dat je het wel wist, wel kon, wel was waar je zijn wilde, kon er toch nog een laagje af om te voelen en, als je het toestaat, te doorleven en te helen. Toe te laten dat het is wat het is en te omarmen wat er is. Om vervolgens ter realiseren dat er een volwassen vrouw staat die heel goed voor dat kleine onbevangen meisje in zichzelf kan en zal zorgen.
Ken je dat? Doe er dan iets mee, je bent het ondanks pijn, moeite, verlies of juist grote vreugde zo waard om de liefde te ontvangen en ruimte te geven aan jouw ziel. Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en toch… het is wat het is, niet meer en niet minder. Omdat jij mooi bent en het niet mooier hoeft te maken!
Bewegen, gezond zijn en ‘leegte’-tijd anders besteden was mijn doel toen ik bijna drie jaar geleden een jaar met een personal trainer heb opgetrokken. Dat ik vandaag dan onbedoeld 10 km hardlopen op de teller heb staan, is wel ff een dingetje
Uit mijn levensdagboek de lange versie:
Haat aan sport… echt waar! En toch staat er 10 km hardlopen op de teller vanmorgen. Bijna drie jaar geleden na een voor mij heftige gebeurtenis heb ik jaar opgetrokken met een personal trainer waar ik me veilig genoeg bij voelde om stuk te gaan. Bewegen, gezond zijn en ‘leegte’-tijd goed besteden. Zelf doen, thuis sporten, al worstelend tot de ontdekking komen dat ik het wél kan. Sporten leuk maken!
En dat is gelukt! En hoe… fietsen, hardlopen, krachttraining, HITT, elke morgen tussen 7 en 8 me-time door endorfine aan te maken met welk gevoel ik dan ook uit bed stap.
Een ander mens is opgestaan. 10 km…
Ze is 93 jaar geworden, tante Tineke, gekscherend ook wel TT genoemd.
Ze was helemaal niet mijn tante, maar zo noemde we haar in de gemeente. Ze was een bidder en heeft vurig voor mij gebeden toen ik als klein kind met veel pijn in het ziekenhuis lag zonder dat artsen wisten wat het was.
Ze woonde om de hoek in het bejaardenhuis en had 1 dochter die in de danswereld zat die niet gelovig was. Zo af en toe, als mijn gezinsleven en de tijd het toeliet ging ik naar haar toe om samen te zingen en voor haar viool te spelen. Met haar krakerige sopraan stem zong ze mee of luisterde aandachtig naar mijn viool en genoot. Ze hield van muziek en geestelijke liederen, maar kon de laatste jaren vanwege ouderdom niet meer naar de kerk.
Ze had alles in haar leven meegemaakt, was twee keer getrouwd geweest. Haar eerste man overleefde de oorlog niet. Hij was te werk gesteld op een klein eiland in de Indische oceaan. Het huwelijk met haar tweede man hield geen stand.
Ze had in de oorlog in een Jappenkamp gezeten. Ze wist wat honger was en was zo zuinig dat ze nog altijd haar toilet doorspoelde met het eerste koude water van de douche wat ze opving in een emmer. Niks verspillen. En ze was al lang alleen.
Ik luisterde naar haar verhalen over vroeger. Over de tijd van de oorlog, hoe ze overleefde door juist wel de eiwitrijke tofu te eten die andere Nederlanders niet kende en dus lieten liggen. Ze zorgde voor haar mede gevangenen en sliep alleen bij de schoonmaakspullen om niet besmet te raken met ziektes.
En met dat verleden zei ze bescheiden: ‘weet je Manon, ik kan met recht zeggen dat het mij aan alles ontbroken heeft, dat mij alles overkomen is, en toch zeg ik: De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Ik ben een dankbaar mens en op mijn begrafenis moet muziek klinken, voor mijn dochter. Muziek raakt haar, dat is het laatste van God wat ik haar kan geven.’
Ik ben het nooit vergeten. Tante Tineke…
Een nieuw jaar, niet wetend wat ons te wachten staat… kunnen we in geloof van te voren al zeggen dat het ons aan niets ontbreekt en vanuit dankbaarheid het jaar ingaan? Juist in deze tijd? Hoop en geloof omarmen zonder te zien? Niet om ons heen kijkend naar de omstandigheden, maar onze kin opheffen naar omhoog?
De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets…
De laatste blaadjes grijpen zich vast aan de takken van de bomen
Nog niet loslaten, nog even vasthouden
Nog deze storm overleven, veilig en vertrouwd aan mijn boom
Totdat het mijn tijd is om ook los te laten
Als ik loslaat, ga ik vliegen
Vliegen door de wind die mij meeneemt naar verre oorden
Nieuwe plekken waar ik kom en misschien wel weer ga
Opgetild door een volgende windvlaag
Of ik blijf haken om daar wat langer te blijven en tot rust te komen
Om uiteindelijk voeding te worden voor de lente
De lente… de hoop in het verschiet die door deze storm alweer begint
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.