De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets.

Ze is 93 jaar geworden, tante Tineke, gekscherend ook wel TT genoemd.
Ze was helemaal niet mijn tante, maar zo noemde we haar in de gemeente. Ze was een bidder en heeft vurig voor mij gebeden toen ik als klein kind met veel pijn in het ziekenhuis lag zonder dat artsen wisten wat het was.

Ze woonde om de hoek in het bejaardenhuis en had 1 dochter die in de danswereld zat die niet gelovig was. Zo af en toe, als mijn gezinsleven en de tijd het toeliet ging ik naar haar toe om samen te zingen en voor haar viool te spelen. Met haar krakerige sopraan stem zong ze mee of luisterde aandachtig naar mijn viool en genoot. Ze hield van muziek en geestelijke liederen, maar kon de laatste jaren vanwege ouderdom niet meer naar de kerk.

Ze had alles in haar leven meegemaakt, was twee keer getrouwd geweest. Haar eerste man overleefde de oorlog niet. Hij was te werk gesteld op een klein eiland in de Indische oceaan. Het huwelijk met haar tweede man hield geen stand.
Ze had in de oorlog in een Jappenkamp gezeten. Ze wist wat honger was en was zo zuinig dat ze nog altijd haar toilet doorspoelde met het eerste koude water van de douche wat ze opving in een emmer. Niks verspillen. En ze was al lang alleen.

Ik luisterde naar haar verhalen over vroeger. Over de tijd van de oorlog, hoe ze overleefde door juist wel de eiwitrijke tofu te eten die andere Nederlanders niet kende en dus lieten liggen. Ze zorgde voor haar mede gevangenen en sliep alleen bij de schoonmaakspullen om niet besmet te raken met ziektes.

En met dat verleden zei ze bescheiden: ‘weet je Manon, ik kan met recht zeggen dat het mij aan alles ontbroken heeft, dat mij alles overkomen is, en toch zeg ik: De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets. Ik ben een dankbaar mens en op mijn begrafenis moet muziek klinken, voor mijn dochter. Muziek raakt haar, dat is het laatste van God wat ik haar kan geven.’
Ik ben het nooit vergeten. Tante Tineke…

Een nieuw jaar, niet wetend wat ons te wachten staat… kunnen we in geloof van te voren al zeggen dat het ons aan niets ontbreekt en vanuit dankbaarheid het jaar ingaan? Juist in deze tijd? Hoop en geloof omarmen zonder te zien? Niet om ons heen kijkend naar de omstandigheden, maar onze kin opheffen naar omhoog?

De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets…

Loslaten is vliegen

De laatste blaadjes grijpen zich vast aan de takken van de bomen
Nog niet loslaten, nog even vasthouden
Nog deze storm overleven, veilig en vertrouwd aan mijn boom
Totdat het mijn tijd is om ook los te laten
Als ik loslaat, ga ik vliegen
Vliegen door de wind die mij meeneemt naar verre oorden
Nieuwe plekken waar ik kom en misschien wel weer ga
Opgetild door een volgende windvlaag
Of ik blijf haken om daar wat langer te blijven en tot rust te komen
Om uiteindelijk voeding te worden voor de lente
De lente… de hoop in het verschiet die door deze storm alweer begint