De lessen van de natuur - het gras

‘Gras gaat niet harder groeien door er aan te trekken.’ ARRRGGGHHHH ???? Soms…

‘Je ziet toch wel dat wat ik vind de beste optie is? Waarom beweeg je nou niet mee?’

Herken je dat? Hoe frustrerend kan het zijn als niks werkt om iemand in beweging te krijgen of in actie te komen?! Trekken, duwen, sleuren, dwingen, manipuleren, frustraties… alles haal je uit de kast om het beste voor de ander te willen. Of… is het het beste voor jezelf?? Gezien vanuit jouw perspectief en jouw verlangens?

Hoe breng je iemand in beweging die niet wil, de noodzaak er niet van inziet of jouw goede, zelfs beste intenties niet ziet? Hoe zorg je dat iemand wel wil en dus intrinsiek gemotiveerd raakt voor wat jij wil?

Boeken, theorieën, modellen, workshops, trainingen, cursussen, alles is er op losgelaten. Ik heb het allemaal gelezen voor mijn studie, maar in de praktijk is het zoveel moeilijker! En oh, wat heb ik daar in het verleden ook mijn neus in gestoten! Wel altijd kijkend naar wat een ander nodig heeft en zoveel mogelijk proberen mee te bewegen, maar vanuit mijn perspectief. Vanuit wat ik dacht dat goed was, wat de norm was of hoe het hoorde. Want gedrag intrigeert mij altijd al. Waarom doet iemand wat hij/zij doet? Wat zit er in de kern van iemands bestaan waar het leven verstopt zit?

Met de beste intenties staan we ’s morgens allemaal op, en wat maken we er soms een potje van omdat we onszelf meenemen. Misschien moeten we ophouden met onze norm op een ander te leggen en ons vaker afvragen ‘wat heeft gras eigenlijk nodig?’

Waarmee voeden we ons gras en het gras van de ander? Soms is een goede flats stront ook nodig, maar alleen als de ander dat toelaat. We mogen nooit met modder gooien om de ander in beweging te krijgen (maar dat is ook weer mijn overtuiging ?). Niet de discussie, maar de dialoog aangaan. Komen tot de kern van elkaars verlangens om soms ergens in het midden uitkomen.

En als we het goed doen, dan misschien, heel misschien groeit er tussen dat goed gevoede gras zomaar een verdwaald tulpenbolletje wat het leven doet kleuren.

Bange kwetsbaarheid

‘Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en niet mooier maken dan het is’

Ken je dat?? Kwetsbaarheid. Heb je er ooit van gehoord?

We worden overspoeld door onderzoeken naar kwetsbaarheid, schaamte en het aantal coaches rijst de pan uit. Voor alles is wel iets te vinden en kan er, nee, moet erover gepraat worden. En het is juist stoer als je daarover durft te praten. De schaamte en taboes voorbij!! Je kunt het! Kwetsbaar in je kracht staan!

Maar dan… dan sta je er ineens echt zelf voor, geen stoere kwetsbaarheid, maar die bange… die zich vaak in het donker laat zien en heel diep verstopt zit in jezelf. In dat kleine meisje (of dat kleine jongetje) wat diep van binnen ineens beseft dat het leven niet zo onbevangen meer is, dat meisje wat ineens keihard geraakt wordt in de diepste en pijnlijkste lagen van haar ziel. En juist daar geen raad mee weet en geen advies er meer toe doet. Die voelt dat bange kwetsbaarheid veel verder gaat dan die stoere die mensen graag willen zien. En dan…?

Als alle laagjes afgepeld worden tot je er alleen voor staat en hopelijk genoeg klaar bent voor de naakte waarheid… jezelf tegenkomen. Wanneer je dacht dat je het wel wist, wel kon, wel was waar je zijn wilde, kon er toch nog een laagje af om te voelen en, als je het toestaat, te doorleven en te helen. Toe te laten dat het is wat het is en te omarmen wat er is. Om vervolgens ter realiseren dat er een volwassen vrouw staat die heel goed voor dat kleine onbevangen meisje in zichzelf kan en zal zorgen.

Ken je dat? Doe er dan iets mee, je bent het ondanks pijn, moeite, verlies of juist grote vreugde zo waard om de liefde te ontvangen en ruimte te geven aan jouw ziel. Ja, ik ga je vertellen dat het zeer doet, en toch… het is wat het is, niet meer en niet minder. Omdat jij mooi bent en het niet mooier hoeft te maken!