01-01-2021… Een nieuw jaar – HOERA!

...en een gewone vrijdag van een volgende week.
Het hoogtepunt waar we met z’n allen naar uitgekeken hebben is in een nacht weer voorbij getrokken. Grootse en kleine plannen, gezelligheid online of toch met net één of twee teveel op de bank. Een ‘abnormaal’ oudjaar achter ons gelaten, met spanning vooruit ziende naar het nieuwe jaar. En toen was het HET nieuwe jaar. Ineens, en toch weer zo’n gewone dag. Uitslapen of vroeg eruit voor een kilo-knaller-sportmoment. De tijd verstrijkt, de klok blijft net zo tikken als gisteren. De stilte is niet veranderd, de mensen om mij heen niet, mijn situatie niet, wat wel?

De gemaakte plannen en goede voornemens gaan nu beginnen toch?? Een nieuw jaar met nieuwe vooruitzichten, het avontuur aangaan, nieuwe kansen en mogelijkheden?? Die waren er op 20 december 2020 ook al klinkt wel heel nuchter.
Of zet een nieuw jaar ons op een ander spoor? Geen goede voornemens, maar structurele kleine keuzes die je elke dag van het jaar kunt maken omdat je leeft en beweegt in het ritme van de seizoenen? Als je dat voor ogen hebt, heb je al vier extra momenten in het jaar waarop je de dingen anders kunt doen. In kleine stappen die bij jou passen. Dan is verandering niet zo spannend meer en aanpassingsvermogen haalbaar.

Zijn de hoogtepunten van het leven onze geluksmomenten en de dieptepunten onderdeel van het ‘normale’ leven? Vinden we geluk in het accepteren van normaal? En bepaal jij zelf in samenspraak met jouw dierbaren zelf je eigen normaal?

2020 heeft mij in ieder geval geleerd:

1. Veranderen is niet het doel, het is een middel om tot de kern van leven (je kernwaarden) te komen. Los te komen van alles wat je geleerd en aangepraat is, van verwachtingen en ingesleten patronen die niet goed voor je zijn (geweest).
2. Veranderen kost tijd, energie en is retespannend.
3. Veranderen komt soms gedwongen, onverwacht en is pijnlijk nodig om tot nieuwe inzichten te komen.
4. Nieuwe wegen inslaan zonder de uitkomst te weten levert je altijd wat op, dus hoe spannend ook, toch doen! Dan maar een nacht wakker liggen en het niet (meer) weten.
5. Passieve kreten als ‘jezelf ontplooien’, ‘van jezelf leren houden’, ‘lief zijn voor jezelf’, ‘accepteren van wat is’, ‘in en onder alles dankbaar en tevreden (leren) zijn’ omzetten naar actieve kleine keuzes, bijna elke minuut van de dag door jezelf af te vragen:
   - Wat heb ik vandaag nodig?
   - Wie heb ik vandaag nodig?
   - Wat wil ik niet?
   - Wat levert het mij op?
   - MOET ik hier iets mee? Of MAG ik hier iets mee? ik heb altijd een keuze.
   - Moet IK hier iets mee? Is het mijn verantwoordelijkheid?
   - Moet ik HIER iets mee? Is het mijn probleem?
   - Moet ik hier IETS mee? Of kan ik het voorbij laten gaan?

En dat verandert niet in 2021, niet vandaag, niet op 1 maart of op 17 juli.
Ik ben in 2020 veranderd, 2020 heeft mij veranderd. Hoe, wat en waardoor? Ik ben graag jouw sparringpartner als je dat nodig hebt vandaag!

Voor 2021 wens ik je dan ook een hoop keuzemomenten, dankbaarheid en tevreden zijn! Het goede voor jou in jouw normaal.

Omstandigheden

7.00 uur, zaterdagmorgen… mijn wekker gaat en ik schrik wakker. O ja, ik heb me voorgenomen om te gaan sporten. Buiten, ja buiten. Ik lijk wel gek. Mijn vrije zaterdag met ook nog zoveel voor de boeg om af te maken voor studie, werk en muziek! Dit is toch dé dag dat je hoort uit te slapen, met een kopje thee weer terug je bed in te kruipen met een boek en vooral de gordijnen dicht te houden want het weer werkt ook niet mee!

Maar goed, ik heb mezelf voorgehouden dat ik vroeg en alleen wil sporten. Het levert mij ook zoveel op! Daar ben ik nu na anderhalf jaar bijna elke dag iets aan sport of beweging doen wel achter.

En daarbij, als je zelfs resultaat ziet in je kinderen en zij zelf om 7.30u in de sportschool staan; zij zelf de voordelen van vroeg opstaan ondervinden want ‘je hebt de hele dag dan nog voor je EN al een doel bereikt’… tja, dan is vroeg er uit geen straf. Voor mezelf en als ouder.

Daar ga ik dan, op mijn fiets. Het is donker, ik heb mezelf warm aangekleed. Aangekomen op ‘mijn’ plekje voor intervaltraining kijk ik tegen die heuvel op en bedenk dat ik er minimaal zes keer tegenop wil rennen. Verdikkeme, het is echt wel vroeg en donker. Geen zonsopgang met de zon die mij verwarmt. Wilde ik dit echt vandaag?

Ergens moeten beginnen, een start maken, gewoon maar gaan, (nog) niet wetend wat het je gaat kosten of waar je uitkomt. Hoe je er uit komt, hoe het zal gaan onderweg, geen licht wat je bij schijnt.

Ik merk dat ik graag zekerheid heb. Deze intervaltraining heb ik al een keer gedaan, ik weet hoe lang het is, hoe hoog mijn hartslag gaat zijn en dat ik achter adem ga zijn. Ik ken deze plek, ik ken mezelf en het mag mij dus deze energie kosten. En ik heb de tijd en de rust om het te gaan doen.

Maar wat als ik de omstandigheden niet ken? Er zijn ook momenten dat ik niet weet hoe mijn omstandigheden er uit gaan zien als ik onderweg ga. Als ik die eerste stap zet in (zelf)vertrouwen.

Vertrouw ik dan genoeg op mezelf? Ken ik mezelf dan goed genoeg dat ik het kan? Plan ik dan genoeg rust en tijd om het nieuwe in te stappen? Zoveel nieuwe dingen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen. En blijkbaar kan en durf ik het wel. Jazeker nog onzeker af en toe, maar ik ga niet alleen.

Het wordt langzamerhand licht. Niet door de zon, maar omdat het dag wordt. De nacht met al zijn onzekere gedachten is voorbij. En of het nu komt door de endorfine die ik aanmaak door het sporten of doordat ik weer meer vertrouwen heb gekregen in mijn eigen kunnen, ik heb mijn doel voor vandaag bereikt. Zelfs mijn sporthorloge zegt het… op naar (t)huis!