...en een gewone vrijdag van een volgende week.
Het hoogtepunt waar we met z’n allen naar uitgekeken hebben is in een nacht weer voorbij getrokken. Grootse en kleine plannen, gezelligheid online of toch met net één of twee teveel op de bank. Een ‘abnormaal’ oudjaar achter ons gelaten, met spanning vooruit ziende naar het nieuwe jaar. En toen was het HET nieuwe jaar. Ineens, en toch weer zo’n gewone dag. Uitslapen of vroeg eruit voor een kilo-knaller-sportmoment. De tijd verstrijkt, de klok blijft net zo tikken als gisteren. De stilte is niet veranderd, de mensen om mij heen niet, mijn situatie niet, wat wel?
De gemaakte plannen en goede voornemens gaan nu beginnen toch?? Een nieuw jaar met nieuwe vooruitzichten, het avontuur aangaan, nieuwe kansen en mogelijkheden?? Die waren er op 20 december 2020 ook al klinkt wel heel nuchter.
Of zet een nieuw jaar ons op een ander spoor? Geen goede voornemens, maar structurele kleine keuzes die je elke dag van het jaar kunt maken omdat je leeft en beweegt in het ritme van de seizoenen? Als je dat voor ogen hebt, heb je al vier extra momenten in het jaar waarop je de dingen anders kunt doen. In kleine stappen die bij jou passen. Dan is verandering niet zo spannend meer en aanpassingsvermogen haalbaar.
Zijn de hoogtepunten van het leven onze geluksmomenten en de dieptepunten onderdeel van het ‘normale’ leven? Vinden we geluk in het accepteren van normaal? En bepaal jij zelf in samenspraak met jouw dierbaren zelf je eigen normaal?
2020 heeft mij in ieder geval geleerd:
En dat verandert niet in 2021, niet vandaag, niet op 1 maart of op 17 juli.
Ik ben in 2020 veranderd, 2020 heeft mij veranderd. Hoe, wat en waardoor? Ik ben graag jouw sparringpartner als je dat nodig hebt vandaag!
Voor 2021 wens ik je dan ook een hoop keuzemomenten, dankbaarheid en tevreden zijn! Het goede voor jou in jouw normaal.
7.00 uur, zaterdagmorgen… mijn wekker gaat en ik schrik wakker. O ja, ik heb me voorgenomen om te gaan sporten. Buiten, ja buiten. Ik lijk wel gek. Mijn vrije zaterdag met ook nog zoveel voor de boeg om af te maken voor studie, werk en muziek! Dit is toch dé dag dat je hoort uit te slapen, met een kopje thee weer terug je bed in te kruipen met een boek en vooral de gordijnen dicht te houden want het weer werkt ook niet mee!
Maar goed, ik heb mezelf voorgehouden dat ik vroeg en alleen wil sporten. Het levert mij ook zoveel op! Daar ben ik nu na anderhalf jaar bijna elke dag iets aan sport of beweging doen wel achter.
En daarbij, als je zelfs resultaat ziet in je kinderen en zij zelf om 7.30u in de sportschool staan; zij zelf de voordelen van vroeg opstaan ondervinden want ‘je hebt de hele dag dan nog voor je EN al een doel bereikt’… tja, dan is vroeg er uit geen straf. Voor mezelf en als ouder.
Daar ga ik dan, op mijn fiets. Het is donker, ik heb mezelf warm aangekleed. Aangekomen op ‘mijn’ plekje voor intervaltraining kijk ik tegen die heuvel op en bedenk dat ik er minimaal zes keer tegenop wil rennen. Verdikkeme, het is echt wel vroeg en donker. Geen zonsopgang met de zon die mij verwarmt. Wilde ik dit echt vandaag?
Ergens moeten beginnen, een start maken, gewoon maar gaan, (nog) niet wetend wat het je gaat kosten of waar je uitkomt. Hoe je er uit komt, hoe het zal gaan onderweg, geen licht wat je bij schijnt.
Ik merk dat ik graag zekerheid heb. Deze intervaltraining heb ik al een keer gedaan, ik weet hoe lang het is, hoe hoog mijn hartslag gaat zijn en dat ik achter adem ga zijn. Ik ken deze plek, ik ken mezelf en het mag mij dus deze energie kosten. En ik heb de tijd en de rust om het te gaan doen.
Maar wat als ik de omstandigheden niet ken? Er zijn ook momenten dat ik niet weet hoe mijn omstandigheden er uit gaan zien als ik onderweg ga. Als ik die eerste stap zet in (zelf)vertrouwen.
Vertrouw ik dan genoeg op mezelf? Ken ik mezelf dan goed genoeg dat ik het kan? Plan ik dan genoeg rust en tijd om het nieuwe in te stappen? Zoveel nieuwe dingen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen. En blijkbaar kan en durf ik het wel. Jazeker nog onzeker af en toe, maar ik ga niet alleen.
Het wordt langzamerhand licht. Niet door de zon, maar omdat het dag wordt. De nacht met al zijn onzekere gedachten is voorbij. En of het nu komt door de endorfine die ik aanmaak door het sporten of doordat ik weer meer vertrouwen heb gekregen in mijn eigen kunnen, ik heb mijn doel voor vandaag bereikt. Zelfs mijn sporthorloge zegt het… op naar (t)huis!
Hoe doe jij dat? Als ik wandel of hardloop, kijk ik altijd naar de grond. Zo heb ik al menig muntje gevonden en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd, luidt het spreekwoord.
Maar daar gaat het nu niet over.
Het viel mij op dat als ik wandel, alleen of met iemand anders, ik altijd naar de grond kijk. Ik staar voor me uit, bang om te vallen, te struikelen en een flater te slaan, in de poep te trappen en dan thuis te komen met een rood hoofd, gekneusde enkel of poep onder mijn schoenen. Je herkent het vast wel: met een stokje tussen de ribbels van je zool moet gaan lopen purken...
Ook daar gaat het nu niet over.
Als ik wandel, kijkend naar de grond, denkend, filosoferend over het leven, het verleden, het heden en de toekomst, ben ik in mezelf gekeerd. Nadenkend wat ik nog allemaal moet doen of voor de boeg heb. Dat klinkt als me-time, maar er ontbreekt iets. Als ik wandel, kijkend naar de grond, zie ik totaal niet wat er om mij heen nog meer aan schoonheid is. Dat de wereld groter is dan me-time.
Dat ontdekte ik afgelopen weekend in het bos. Ik had twee rondes van een kilometer gelopen en begon aan mijn derde toen ik mijn rug rechtte, mijn kin ophief en het bospad in keek. Ik had daar al twee keer gelopen, starend naar de grond onderweg. Maar na de zogenaamde me-time kreeg ik een vergezicht. Het pad was vrij, bomen langs de kant van de weg, bladeren all over the place, paddenstoelen die kleur toevoegden aan het geheel, kleurrijk in de opkomende zon.
En daar, op die weg, daar lag mijn toekomst. Een kleurrijk vergezicht met mogelijkheden. Met een wereld die opengaat als ik mijn hoofd ophef. De wereld is groter dan mijn grond.
Ik ga dat pad bewandelen, mijn eerste stappen zet ik naar het onbekende, maar wetend dat elke stap mijn grond is. Oplopend, aflopend, soms een tak op het pad, maar niet meer starend naar de grond. Ik sta op mijn eigen grond – de training waar het 10 jaar geleden allemaal mee begon.
PS. Tijdens het hardlopen blijf ik natuurlijk goed opletten waar ik loop, een blessure is zo opgelopen…
(Edith Eva Eger)
Tijdens mijn rondje fietsen twee dagen geleden kwam ik elke keer, bij elke bocht of afslag die ik moest nemen voor een keuze te staan. Hoe lang wil ik fietsen, hoe ver wil ik gaan, hoe onbekend en nieuw is deze weg voor me? En wat kost dit mij? Kan ik mijn keuze overzien en de gevolgen dragen?
Ik bedacht dat keuzes maken voor mij tijd kost. Nieuwe wegen ontdekken kost tijd, om te doordenken, om (strategisch) te kunnen kiezen en alles af te wegen, bewust te leven.
Man hé... wat ontdek je dan mooie plekken, bijzondere momenten, nieuw terrein om nog eens naar terug te gaan. Ik heb altijd een keuze, een nieuwe en andere weg in te slaan. Maar dat kost tijd en energie. Gevolgen van een keuze kunnen dragen.
En met energievretende situaties in en door het leven moet ik mijzelf meer tijd gunnen voor nieuwe wegen en plekken. Dan duurt het dus wat langer om oude patronen en wegen achter me te laten. Los te laten. Want energie opdoen voor de dagelijkse gang van zaken is ook nodig. Extra energie voor nieuwe wegen en ontdekkingen moet ik dus verzamelen, halen uit energie-gevende momenten. Terug naar de keuzes die al wel gemaakt zijn en goed waren.
En mezelf achteraf rust gunnen als het anders gaat en energie er even niet is. Als de gevolgen zwaarder zijn dan ik had kunnen overzien.
Keuzes maken… nieuwe wegen inslaan… daar krijg je ook energie van.
’Je bent zo sterk als je wortels’.
De natuur blijft mij intrigeren, vooral door de levenslessen die ik eruit haal. Hoe sterker de wortels van een boom, hoe meer vrucht hij kan dragen.
In tijden van droogte gaan wortels dieper de grond in voor water. In natte tijden verbreden wortels zich. En altijd is er die ene dikke pin-wortel, die alles bij elkaar houdt (en zo lastig te verwijderen is). Hoe breder en sterker de wortels, hoe breder de kruin van de boom, hoe sterker de takken om vrucht te dragen.
Ik ben dankbaar voor de nature en nurture van mijn ‘wortels’. Makkelijk...? Nee, echt niet. Wel hoopvol in ‘droge tijden’, de worsteling om mijn wortels te voeden met het juiste water en voeding om sterker te worden. En die pin-wortel?? Daar zie ik mijn fundament in God in, ‘lastig om te verwijderen’. Doe ik dus ook niet. Ik leef graag vanuit Psalm 1.
En als bonus: als vanuit je wortels zelfs nieuw leven voortkomt, hoe cool is dat? Maak eens een wandeling in het bos of gewoon in je buurt en verwonder je over alles wat groeit en bloeit.
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.