Omstandigheden
7.00 uur, zaterdagmorgen… mijn wekker gaat en ik schrik wakker. O ja, ik heb me voorgenomen om te gaan sporten. Buiten, ja buiten. Ik lijk wel gek. Mijn vrije zaterdag met ook nog zoveel voor de boeg om af te maken voor studie, werk en muziek! Dit is toch dé dag dat je hoort uit te slapen, met een kopje thee weer terug je bed in te kruipen met een boek en vooral de gordijnen dicht te houden want het weer werkt ook niet mee!
Maar goed, ik heb mezelf voorgehouden dat ik vroeg en alleen wil sporten. Het levert mij ook zoveel op! Daar ben ik nu na anderhalf jaar bijna elke dag iets aan sport of beweging doen wel achter.
En daarbij, als je zelfs resultaat ziet in je kinderen en zij zelf om 7.30u in de sportschool staan; zij zelf de voordelen van vroeg opstaan ondervinden want ‘je hebt de hele dag dan nog voor je EN al een doel bereikt’… tja, dan is vroeg er uit geen straf. Voor mezelf en als ouder.
Daar ga ik dan, op mijn fiets. Het is donker, ik heb mezelf warm aangekleed. Aangekomen op ‘mijn’ plekje voor intervaltraining kijk ik tegen die heuvel op en bedenk dat ik er minimaal zes keer tegenop wil rennen. Verdikkeme, het is echt wel vroeg en donker. Geen zonsopgang met de zon die mij verwarmt. Wilde ik dit echt vandaag?
Ergens moeten beginnen, een start maken, gewoon maar gaan, (nog) niet wetend wat het je gaat kosten of waar je uitkomt. Hoe je er uit komt, hoe het zal gaan onderweg, geen licht wat je bij schijnt.
Ik merk dat ik graag zekerheid heb. Deze intervaltraining heb ik al een keer gedaan, ik weet hoe lang het is, hoe hoog mijn hartslag gaat zijn en dat ik achter adem ga zijn. Ik ken deze plek, ik ken mezelf en het mag mij dus deze energie kosten. En ik heb de tijd en de rust om het te gaan doen.
Maar wat als ik de omstandigheden niet ken? Er zijn ook momenten dat ik niet weet hoe mijn omstandigheden er uit gaan zien als ik onderweg ga. Als ik die eerste stap zet in (zelf)vertrouwen.
Vertrouw ik dan genoeg op mezelf? Ken ik mezelf dan goed genoeg dat ik het kan? Plan ik dan genoeg rust en tijd om het nieuwe in te stappen? Zoveel nieuwe dingen die de afgelopen jaren op mijn pad zijn gekomen. En blijkbaar kan en durf ik het wel. Jazeker nog onzeker af en toe, maar ik ga niet alleen.
Het wordt langzamerhand licht. Niet door de zon, maar omdat het dag wordt. De nacht met al zijn onzekere gedachten is voorbij. En of het nu komt door de endorfine die ik aanmaak door het sporten of doordat ik weer meer vertrouwen heb gekregen in mijn eigen kunnen, ik heb mijn doel voor vandaag bereikt. Zelfs mijn sporthorloge zegt het… op naar (t)huis!
Staren of staan op eigen grond?
Hoe doe jij dat? Als ik wandel of hardloop, kijk ik altijd naar de grond. Zo heb ik al menig muntje gevonden en wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd, luidt het spreekwoord.
Maar daar gaat het nu niet over.
Het viel mij op dat als ik wandel, alleen of met iemand anders, ik altijd naar de grond kijk. Ik staar voor me uit, bang om te vallen, te struikelen en een flater te slaan, in de poep te trappen en dan thuis te komen met een rood hoofd, gekneusde enkel of poep onder mijn schoenen. Je herkent het vast wel: met een stokje tussen de ribbels van je zool moet gaan lopen purken...
Ook daar gaat het nu niet over.
Als ik wandel, kijkend naar de grond, denkend, filosoferend over het leven, het verleden, het heden en de toekomst, ben ik in mezelf gekeerd. Nadenkend wat ik nog allemaal moet doen of voor de boeg heb. Dat klinkt als me-time, maar er ontbreekt iets. Als ik wandel, kijkend naar de grond, zie ik totaal niet wat er om mij heen nog meer aan schoonheid is. Dat de wereld groter is dan me-time.
Dat ontdekte ik afgelopen weekend in het bos. Ik had twee rondes van een kilometer gelopen en begon aan mijn derde toen ik mijn rug rechtte, mijn kin ophief en het bospad in keek. Ik had daar al twee keer gelopen, starend naar de grond onderweg. Maar na de zogenaamde me-time kreeg ik een vergezicht. Het pad was vrij, bomen langs de kant van de weg, bladeren all over the place, paddenstoelen die kleur toevoegden aan het geheel, kleurrijk in de opkomende zon.
En daar, op die weg, daar lag mijn toekomst. Een kleurrijk vergezicht met mogelijkheden. Met een wereld die opengaat als ik mijn hoofd ophef. De wereld is groter dan mijn grond.
Ik ga dat pad bewandelen, mijn eerste stappen zet ik naar het onbekende, maar wetend dat elke stap mijn grond is. Oplopend, aflopend, soms een tak op het pad, maar niet meer starend naar de grond. Ik sta op mijn eigen grond – de training waar het 10 jaar geleden allemaal mee begon.
PS. Tijdens het hardlopen blijf ik natuurlijk goed opletten waar ik loop, een blessure is zo opgelopen…
Over I4U-Consultancy
I4U-Consultancy is zakelijk en vriendelijk, zelfstandig als ondernemende professional.
Er bestaan geen domme vragen, samen onderweg zijn in het leven, ook zakelijk.